| ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی |
|
نروم جز به همان ره که توام راه نمایی |
| همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم |
|
همه توحید تو گویم که به توحید سزایی |
| تو زن و جفت نداری تو خور و خفت نداری |
|
احد بی زن و جفتی ملک کامروایی |
| نه نیازت به ولادت نه به فرزندت حاجت |
|
تو جلیل الجبروتی تو نصیر الامرایی |
| تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی |
|
تو نماینده‌ی فضلی تو سزاوار ثنایی |
| بری از رنج و گدازی بری از درد و نیازی |
|
بری از بیم و امیدی بری از چون و چرایی |
| بری از خوردن و خفتن بری از شرک و شبیهی |
|
بری از صورت و رنگی بری از عیب و خطایی |
| نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی |
|
نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی |
| نبُد این خلق و تو بودی نبوَد خلق و تو باشی |
|
نه بجنبی نه بگردی نه بکاهی نه فزایی |
| همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی |
|
همه نوری و سروری همه جودی و جزایی |
| همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی |
|
همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی |
| احد لیس کمثله صمد لیس له ضد |
|
لمن الملک تو گویی که مر آن را تو سزایی |
| لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید |
|
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی |