| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 271 |
|
| وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ نَحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (35) |
| و کسانى که شرک ورزيدند گفتند : اگر خدا مى خواست ، نمى توانستيم نه ما و نه پدرانمان هيچ معبودى را جز او بپرستيم ، و نيز اگر خدا مى خواست ، نمى توانستيم چيزى را جز آنچه او حرام کرده است حرام بشمريم ; پس همه اينها به اراده خداست . کسانى هم که پيش از آنان بودند همين گونه رفتار کردند و با همين توجيه با پيامبران به مخالفت برخاستند . با اين حال ، آيا بر پيامبران وظيفه اى جز ابلاغ رسالت به طور آشکار هست ؟ (35) |
| وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36) |
| و قطعاً ، در ميان هر امّتى پيامبرى برانگيختيم با اين پيام که : خدا را بپرستيد و از هر معبودى جز او دورى گزينيد . پس از ميان هر امّتى کسانى بودند که خدا آنان را هدايت کرد و از ميان آنان کسانى نيز بودند که گمراهى بر ايشان ثابت گشت . پس اى مشرکان ، در زمين گردش کنيد و بنگريد فرجام کسانى که پيامبران را دروغگو شمردند چگونه بوده است ؟ (36) |
| إِنْ تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ (37) |
| اى پيامبر ، اگر هم بر هدايت آنان حرص ورزى بى ثمر است ، زيرا هدايت به دست خداست و خدا کسانى را که گمراه کرده است هدايت نمى کند و آنان براى رهايى از گمراهى خود ياورانى نخواهند داشت . (37) |
| وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (38) |
| آنان با سخت ترين سوگندهايشان به خدا سوگند خوردند که خدا کسانى را که مى ميرند برنمى انگيزد . چنين نيست ، اين سخنى نادرست است . خداوند رستاخيز را وعده داده و برپايى آن را بر خود لازم شمرده است ، ولى بيشتر مردم اين حقيقت را نمى دانند . (38) |
| لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ (39) |
| آرى ، خداوند رستاخيز را برپا مى دارد تا اعمال و عقايدى را که مردم در آن اختلاف داشتند برايشان آشکار سازد و کافران بدانند که دروغ مى گفتند . (39) |
| إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (40) |
| جز اين نيست که وقتى ما چيزى را اراده مى کنيم ، سخن ما در مورد آن اين است که به آن مى گوييم : باش ، و آن موجود مى شود . (40) |
| وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41) |
| و کسانى که پس از آن که در راه خدا مورد ستم قرار گيرند براى جلب خشنودى خدا هجرت کنند تا در جامعه اى خداپرست و عدالتخواه درآيند يا خود بر پايه عدل و داد جامعه اى خداپرست تشکيل دهند ، قطعاً آنان را در دنيا در سرزمينى نيکو جاى مى دهيم و بى گمان پاداش آخرت بزرگ تر است . اى کاش مى دانستند . (41) |
| الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (42) |
| همان مهاجرانى که بر دشوارى هاى راه خدا شکيبايند و بر پروردگارشان توکّل مى کنند . (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |