| سوره 33 | سوره مبارکه الاحزاب | صفحه 424 |
|
| تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ ۚ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا (44) |
| روزى که آنان به لقاى خدا مى رسند ، درودى که از جانب خدا و فرشتگانش نثار آنان مى شود « سلام » است که نويددهنده سلامت و امنيت است ، و خداوند براى آنان پاداشى ارزشمند و فراوان آماده کرده است . (44) |
| يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (45) |
| اى پيامبر ، ما تو را فرستاديم تا بر رفتار و کردار امّت گواه باشى ، و مؤمنان را به بهشت و پاداش هاى الهى مژده دهى ، و کافران و گنهکاران را از عذاب دوزخ بترسانى . (45) |
| وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا (46) |
| تو را فرستاديم تا مردم را به اذن خدا به سوى او فراخوانى و در راهنمايى آنان به سوى سعادت چراغى تابان باشى . (46) |
| وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا (47) |
| و به مؤمنان بشارت ده که براى آنان از جانب خداوند بخششى بزرگ است . (47) |
| وَلَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَالْمُنَافِقِينَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ وَكِيلًا (48) |
| و از کافران و منافقان فرمان مبر ، و به آزارشان بى اعتنا باش ، و براى دفع آن به خدا توکّل کن که خداوند براى اين که کارها به او واگذار شود کافى است . (48) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَكَحْتُمُ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَكُمْ عَلَيْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا ۖ فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا (49) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد ، هرگاه زنان مؤمن را به نکاح خود درآورديد ، سپس پيش از آن که با آنان همبستر شويد طلاقشان داديد ، براى شما برعهده آنان عده اى نيست که بخواهيد روزهاى آن را شماره کنيد . ولى بايد ـ چنانچه مهريه اى براى آنان معيّن نکرده ايد ـ مالى که از آن بهره برند به آنان بدهيد و به خوبى ، بى هيچ نزاع و خصومتى ، آنان را رها سازيد . (49) |
| يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَيْكَ وَبَنَاتِ عَمِّكَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِكَ وَبَنَاتِ خَالِكَ وَبَنَاتِ خَالَاتِكَ اللَّاتِي هَاجَرْنَ مَعَكَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَهَا خَالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ ۗ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَيْهِمْ فِي أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ لِكَيْلَا يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (50) |
| اى پيامبر ، ما براى تو آن همسرانت را که مهرشان را داده اى حلال کرديم ، و نيز کنيزانى را که خدا از غنايم جنگى به تو ارزانى کرده و تو مالک آنها شده اى ، و همچنين دختران عمو و دختران عمه ها و دختران دايى و دختران خاله هايت را با اين شرط که همراه تو هجرت کرده باشند . و اگر زنى مؤمن خود را بدون تقاضاى مهريه ، به پيامبر ببخشد و پيامبر بخواهد او را به همسرى بگيرد ، ما وى را براى پيامبر حلال کرده ايم . البته اين قانون مخصوص توست نه ساير مؤمنان; و ما دانسته ايم که درباره زنانى که ساير مؤمنان به همسرى مى گيرند و درباره کنيزانى که مالک آنها مى شوند چه احکامى مقرّر کرده ايم; ] آنچه مقرر داشته ايم از روى علم بوده و مؤمنان به رعايت آن موظفند . [ اين هفت گروه از زنان را براى تو حلال کرديم تا هيچ مشقت و تنگنايى بر تو نباشد ، و خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است . (50) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |