| نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی |
|
که بسی گُل بدمد باز و تو در گِل باشی |
| من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش |
|
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی |
| چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی |
|
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی |
| در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است |
|
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی |
| نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف |
|
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی |
| گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست |
|
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی |
| حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد |
|
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی |