| در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع |
|
شب‌نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع |
| روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم‌پرست |
|
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع |
| رشته‌ی صبرم به مقراض غمت ببریده‌شد |
|
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع |
| گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم‌رو |
|
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع |
| در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست |
|
این دل زار نزار اشک‌بارانم چو شمع |
| در شب هجران مرا پروانه‌ی وصلی فرست |
|
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع |
| بی جمال عالم‌آرای تو روزم چون شب است |
|
با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع |
| کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت |
|
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع |
| همچو صبحم یک نفس باقی‌ست با دیدار تو |
|
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع |
| سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین |
|
تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع |
| آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت |
|
آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع |