سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 132 |
|
۞ إِنَّمَا يَسْتَجِيبُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ ۘ وَالْمَوْتَىٰ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ (36) |
تنها کسانى [دعوت تو را] اجابت مىکنند که گوش شنوا دارند، و [امّا] مردگان را خداوند [در قيامت] بر خواهد انگيخت؛ سپس به سوى او بازگردانيده مىشوند. (36) |
وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ ۚ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (37) |
و گفتند: «چرا معجزهاى از جانب پروردگارش بر او نازل نشده است؟» بگو: «بىترديد، خدا قادر است که پديدهاى شگرف فرو فرستد، ليکن بيشتر آنان نمىدانند.» (37) |
وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ ۚ مَا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِنْ شَيْءٍ ۚ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يُحْشَرُونَ (38) |
و هيچ جنبندهاى در زمين نيست و نه هيچ پرندهاى که با دو بال خود پرواز مىکند؛ مگر آنکه آنها [نيز] گروههايى مانند شما هستند، ما هيچ چيزى را در کتاب [لوح محفوظ] فروگذار نکردهايم؛ سپس [همه] به سوى پروردگارشان محشور خواهند گرديد. (38) |
وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا صُمٌّ وَبُكْمٌ فِي الظُّلُمَاتِ ۗ مَنْ يَشَإِ اللَّهُ يُضْلِلْهُ وَمَنْ يَشَأْ يَجْعَلْهُ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (39) |
و کسانى که آيات ما را دروغ پنداشتند، در تاريکيها[ى کفر] کر و لالند، هر که را خدا بخواهد گمراهش مىگذارد؛ و هر که را بخواهد بر راه راست قرارش مىدهد. (39) |
قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (40) |
بگو: «به نظر شما، اگر عذاب خدا شما را دررسد يا رستاخيز شما را دريابد، اگر راستگوييد، کسى غير از خدا را مىخوانيد؟» (40) |
بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شَاءَ وَتَنْسَوْنَ مَا تُشْرِكُونَ (41) |
[نه،] بلکه تنها او را مىخوانيد، و اگر او بخواهد رنج و بلا را از شما دور مىگرداند، و آنچه را شريک [او] مىگردانيد فراموش مىکنيد. (41) |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ (42) |
و به يقين، ما به سوى امّتهايى که پيش از تو بودند [پيامبرانى] فرستاديم، و آنان را به تنگى معيشت و بيمارى دچار ساختيم، تا به زارى و خاکسارى درآيند. (42) |
فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَٰكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (43) |
پس چرا هنگامى که عذاب ما به آنان رسيد تضرّع نکردند؟ ولى [حقيقت اين است که] دلهايشان سخت شده، و شيطان آنچه را انجام مىدادند برايشان آراسته است. (43) |
فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ (44) |
پس چون آنچه را که بدان پند داده شده بودند فراموش کردند، درهاى هر چيزى [از نعمتها] را بر آنان گشوديم، تا هنگامى که به آنچه داده شده بودند شاد گرديدند؛ ناگهان [گريبان] آنان را گرفتيم، و يکباره نوميد شدند. (44) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |