| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 136 |
|
| وَمَا عَلَى الَّذِينَ يَتَّقُونَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَلَٰكِنْ ذِكْرَىٰ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ (69) |
| و چيزى از حساب آنان [=ستمکاران] بر عهده کسانى که پروا[ى خدا] دارند، نيست. ليکن، تذکّر دادن [لازم] است، باشد که [از استهزا] پرهيز کنند. (69) |
| وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا ۚ وَذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ وَإِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لَا يُؤْخَذْ مِنْهَا ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِمَا كَسَبُوا ۖ لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ (70) |
| و کسانى را که دين خود را به بازى و سرگرمى گرفتند و زندگى دنيا آنان را فريفته است، رها کن؛ و [مردم را] به وسيله اين [قرآن] اندرز ده؛ مبادا کسى به [کيفر] آنچه کسب کرده به هلاکت افتد، در حالى که براى او در برابر خدا يارى و شفاعتگرى نباشد؛ و اگر [براى رهايى خود] هر گونه فديه‌اى دهد، از او پذيرفته نگردد. اينانند که به [سزاى] آنچه کسب کرده‌اند به هلاکت افتاده‌اند، و به [کيفر] آنکه کفر مى‌ورزيدند، شرابى از آب جوشان و عذابى پر درد خواهند داشت. (70) |
| قُلْ أَنَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُنَا وَلَا يَضُرُّنَا وَنُرَدُّ عَلَىٰ أَعْقَابِنَا بَعْدَ إِذْ هَدَانَا اللَّهُ كَالَّذِي اسْتَهْوَتْهُ الشَّيَاطِينُ فِي الْأَرْضِ حَيْرَانَ لَهُ أَصْحَابٌ يَدْعُونَهُ إِلَى الْهُدَى ائْتِنَا ۗ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَىٰ ۖ وَأُمِرْنَا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ (71) |
| بگو: «آيا به جاى خدا چيزى را بخوانيم که نه سودى به ما مى‌رساند و نه زيانى؛ و آيا پس از اينکه خدا ما را هدايت کرده از عقيده خود بازگرديم؟ مانند کسى که شيطانها او را در بيابان از راه به در برده‌اند، و حيران [بر جاى مانده ]است؟ براى او يارانى است که وى را به سوى هدايت مى‌خوانند که:» به سوى ما بيا. «بگو:» هدايت خداست که هدايتِ [واقعى] است، و دستور يافته‌ايم که تسليم پروردگار جهانيان باشيم. (71) |
| وَأَنْ أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَاتَّقُوهُ ۚ وَهُوَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ (72) |
| و اينکه نماز برپا داريد و از او بترسيد، و هم اوست که نزد وى محشور خواهيد گرديد. (72) |
| وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ۖ وَيَوْمَ يَقُولُ كُنْ فَيَكُونُ ۚ قَوْلُهُ الْحَقُّ ۚ وَلَهُ الْمُلْكُ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ ۚ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ ۚ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ (73) |
| و او کسى است که آسمانها و زمين را به حق آفريد، و هر گاه که مى‌گويد: «باش»، بى‌درنگ موجود شود؛ سخنش راست است؛ و روزى که در صور دميده شود، فرمانروايى از آن اوست؛ داننده غيب و شهود است؛ و اوست حکيم آگاه. (73) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |