| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 144 |
|
| فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ (125) |
| پس کسى را که خدا بخواهد هدايت نمايد، دلش را به پذيرش اسلام مى‌گشايد؛ و هر که را بخواهد گمراه کند، دلش را سخت تنگ مى‌گرداند؛ چنانکه گويى به زحمت در آسمان بالا مى‌رود. اين گونه، خدا پليدى را بر کسانى که ايمان نمى‌آورند قرار مى‌دهد. (125) |
| وَهَٰذَا صِرَاطُ رَبِّكَ مُسْتَقِيمًا ۗ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| و راه راست پروردگارت همين است. ما آيات [خود] را براى گروهى که پند مى‌گيرند، به روشنى بيان نموده‌ايم. (126) |
| ۞ لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۖ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (127) |
| براى آنان، نزد پروردگارشان سراى عافيت است، و به [پاداش] آنچه انجام مى‌دادند، او يارشان خواهد بود. (127) |
| وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ ۖ وَقَالَ أَوْلِيَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِي أَجَّلْتَ لَنَا ۚ قَالَ النَّارُ مَثْوَاكُمْ خَالِدِينَ فِيهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (128) |
| و [ياد کن] روزى را که همه آنان را گرد مى‌آورد [و مى‌فرمايد:] «اى گروه جنيان، از آدميان [پيروان] فراوان يافتيد.» و هواخواهان آنها از [نوع] انسان مى‌گويند: «پروردگارا، برخى از ما از برخى ديگر بهره بردارى کرد، و به پايانى که براى ما معين کردى رسيديم.» [خدا] مى‌فرمايد: «جايگاه شما آتش است؛ در آن ماندگار خواهيد بود، مگر آنچه را خدا بخواهد [که خود تخفيف دهد]؛ آرى، پروردگار تو حکيم داناست.» (128) |
| وَكَذَٰلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (129) |
| و اين گونه برخى از ستمکاران را به [کيفر] آنچه به دست مى‌آوردند، سرپرست برخى ديگر مى‌گردانيم. (129) |
| يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا ۚ قَالُوا شَهِدْنَا عَلَىٰ أَنْفُسِنَا ۖ وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا كَافِرِينَ (130) |
| اى گروه جن و انس، آيا از ميان شما فرستادگانى براى شما نيامدند که آيات مرا بر شما بخوانند و از ديدار اين روزتان به شما هشدار دهند؟ گفتند: «ما به زيان خود گواهى دهيم.» [که آرى، آمدند] و زندگى دنيا فريبشان داد، و بر ضد خود گواهى دادند که آنان کافر بوده‌اند. (130) |
| ذَٰلِكَ أَنْ لَمْ يَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ (131) |
| اين [اتمام حجت] بدان سبب است که پروردگار تو هيچ گاه شهرها را به ستم نابوده نکرده، در حالى که مردم آن غافل باشند. (131) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |