| سوره 25 | سوره مبارکه الفرقان | صفحه 362 |
|
| ۞ وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَىٰ رَبَّنَا ۗ لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا (21) |
| و کسانى که به لقاى ما اميد ندارند، گفتند: «چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند يا پروردگارمان را نمى‌بينيم؟» قطعاً در مورد خود تکبر ورزيدند و سخت سرکشى کردند. (21) |
| يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَىٰ يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا (22) |
| روزى که فرشتگان را ببينند، آن روز براى گناهکاران بشارتى نيست، و مى‌گويند: «دور و ممنوع [آيد از رحمت خدا].» (22) |
| وَقَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا (23) |
| و به هر گونه کارى که کرده‌اند مى‌پردازيم و آن را [چون] گَردى پراکنده مى‌سازيم. (23) |
| أَصْحَابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَأَحْسَنُ مَقِيلًا (24) |
| آن روز، جايگاه اهل بهشت بهتر و استراحتگاهشان نيکوتر است. (24) |
| وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا (25) |
| و روزى که آسمان با ابرى سپيد از هم مى‌شکافد و فرشتگان نزول يابند! (25) |
| الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمَٰنِ ۚ وَكَانَ يَوْمًا عَلَى الْكَافِرِينَ عَسِيرًا (26) |
| آن روز، فرمانروايى بحق، از آنِ [خداىِ] رحمان است و روزى است که بر کافران بسى دشوار است. (26) |
| وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا (27) |
| و روزى است که ستمکار دستهاى خود را مى‌گزد [و] مى‌گويد: «اى کاش با پيامبر راهى برمى‌گرفتم.» (27) |
| يَا وَيْلَتَىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا (28) |
| «اى واى، کاش فلانى را دوست [خود] نگرفته بودم. (28) |
| لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي ۗ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا (29) |
| او [بود که] مرا به گمراهى کشانيد پس از آنکه قرآن به من رسيده بود.» و شيطان همواره فروگذارنده انسان است. (29) |
| وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا (30) |
| و پيامبر [خدا] گفت: «پروردگارا، قوم من اين قرآن را رها کردند.» (30) |
| وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ هَادِيًا وَنَصِيرًا (31) |
| و اين گونه براى هر پيامبرى دشمنى از گناهکاران قرار داديم، و همين بس که پروردگارت راهبر و ياور توست. (31) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً ۚ كَذَٰلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَكَ ۖ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِيلًا (32) |
| و کسانى که کافر شدند، گفتند: «چرا قرآن يکجا بر او نازل نشده است؟» اين گونه [ما آن را به تدريج نازل کرديم] تا قلبت را به وسيله آن استوار گردانيم، و آن را به آرامى [بر تو] خوانديم. (32) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |