سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 372 |
|
قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (112) |
[نوح] گفت: «به [جزئيات] آنچه مىکردهاند چه آگاهى دارم؟ (112) |
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ (113) |
حسابشان -اگر درمىيابيد- جز با پروردگارم نيست. (113) |
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114) |
و من طردکننده مؤمنان نيستم. (114) |
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ (115) |
من جز هشداردهندهاى آشکار [بيش] نيستم.» (115) |
قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116) |
گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود.» (116) |
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117) |
گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تکذيب کردند؛ (117) |
فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118) |
ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر کس از مؤمنان را که با من است نجات بخش.» (118) |
فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119) |
پس او و هر که را در آن کشتى آکنده با او بود، رهانيديم؛ (119) |
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ (120) |
آنگاه باقىماندگان را غرق کرديم. (120) |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (121) |
قطعاً در اين [ماجرا درس] عبرتى بود، و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند. (121) |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122) |
و در حقيقت، پروردگار تو همان شکستناپذير مهربان است. (122) |
كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ (123) |
عاديان، پيامبران [خدا] را تکذيب کردند. (123) |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124) |
آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (124) |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125) |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم. (125) |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126) |
از خدا پروا کنيد و فرمانم ببريد. (126) |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (127) |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (127) |
أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128) |
آيا بر هر تپهاى بنايى مىسازيد که [در آن] دست به بيهودهکارى زنيد؟ (128) |
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129) |
و کاخهاى استوار مىگيريد به اميد آنکه جاودانه بمانيد؟ (129) |
وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130) |
و چون حملهور مىشويد [چون] زورگويان حملهور مىشويد؟ (130) |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131) |
پس، از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (131) |
وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ (132) |
و از آن کس که شما را به آنچه مىدانيد مدد کرد پروا داريد: (132) |
أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ (133) |
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد کرد، (133) |
وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (134) |
و به [دادن] باغها و چشمهساران؛ (134) |
إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135) |
من از عذاب روزى هولناک بر شما مىترسم. (135) |
قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ (136) |
گفتند: «خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يکسان است. (136) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |