| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 459 |
|
| خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَأَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعَامِ ثَمَانِيَةَ أَزْوَاجٍ ۚ يَخْلُقُكُمْ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ خَلْقًا مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ فِي ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَأَنَّىٰ تُصْرَفُونَ (6) |
| شما را از نفسى واحد آفريد، سپس جفتش را از آن قرار داد، و براى شما از دامها هشت قسم پديد آورد. شما را در شکمهاى مادرانتان آفرينشى پس از آفرينشى [ديگر] در تاريکيهاى سه گانه: [مَشيمه و رحم و شکم] خلق کرد. اين است خدا، پروردگار شما، فرمانروايى [و حکومت مطلق] از آنِ اوست. خدايى جز او نيست، پس چگونه [و کجا از حق] برگردانيده مى‌شويد؟ (6) |
| إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ ۖ وَلَا يَرْضَىٰ لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ ۖ وَإِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ ۗ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ۗ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ۚ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (7) |
| اگر کفر ورزيد، خدا از شما سخت بى‌نياز است و براى بندگانش کفران را خوش نمى‌دارد، و اگر سپاس داريد آن را براى شما مى‌پسندد، و هيچ بردارنده‌اى بار [گناه] ديگرى را برنمى‌دارد، آنگاه بازگشت شما به سوى پروردگارتان است، و شما را به آنچه مى‌کرديد خبر خواهد داد، که او به راز دلها داناست. (7) |
| ۞ وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ ۚ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا ۖ إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ (8) |
| و چون به انسان آسيبى رسد، پروردگارش را -در حالى که به سوى او بازگشت‌کننده است- مى‌خواند؛ سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا کند، آن [مصيبتى] را که در رفع آن پيشتر به درگاه او دعا مى‌کرد، فراموش مى‌نمايد و براى خدا همتايانى قرار مى‌دهد تا [خود و ديگران را] از راه او گمراه گرداند. بگو: «به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى.» (8) |
| أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ ۗ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ۗ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ (9) |
| [آيا چنين کسى بهتر است] يا آن کسى که او در طول شب در سجده و قيام اطاعت [خدا] مى‌کند [و] از آخرت مى‌ترسد و رحمت پروردگارش را اميد دارد؟ بگو: «آيا کسانى که مى‌دانند و کسانى که نمى‌دانند يکسانند؟» تنها خردمندانند که پندپذيرند. (9) |
| قُلْ يَا عِبَادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ ۗ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ ۗ إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ (10) |
| بگو: «اى بندگان من که ايمان آورده‌ايد، از پروردگارتان پروا بداريد. براى کسانى که در اين دنيا خوبى کرده‌اند، نيکى خواهد بود، و زمين خدا فراخ است. بى‌ترديد، شکيبايان پاداش خود را بى‌حساب [و] به تمام خواهند يافت.» (10) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |