| سوره 51 | سوره مبارکه الذاريات | صفحه 522 |
|
| ۞ قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ (31) |
| [ابراهيم] گفت: «اى فرستادگان، مأموريت شما چيست؟» (31) |
| قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَىٰ قَوْمٍ مُجْرِمِينَ (32) |
| گفتند: «ما به سوى مردمى پليدکار فرستاده شده‌ايم، (32) |
| لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِنْ طِينٍ (33) |
| تا سنگهايى از گِل رُس بر [سر] آنان فرو فرستيم. (33) |
| مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ (34) |
| [که] نزد پروردگارت براى مسرفان نشان‌گذارى شده است. (34) |
| فَأَخْرَجْنَا مَنْ كَانَ فِيهَا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (35) |
| پس هر که از مؤمنان در آن [شهرها] بود بيرون برديم. (35) |
| فَمَا وَجَدْنَا فِيهَا غَيْرَ بَيْتٍ مِنَ الْمُسْلِمِينَ (36) |
| و[لى] در آنجا جز يک خانه از فرمانبران [خدا بيشتر] نيافتيم. (36) |
| وَتَرَكْنَا فِيهَا آيَةً لِلَّذِينَ يَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (37) |
| و در آنجا براى آنها که از عذاب پر درد مى‌ترسند، عبرتى به جاى گذاشتيم. (37) |
| وَفِي مُوسَىٰ إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ (38) |
| و [نيز] در [ماجراى] موسى، چون او را با حجتى آشکار به سوى فرعون گسيل داشتيم. (38) |
| فَتَوَلَّىٰ بِرُكْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ (39) |
| پس [فرعون] با ارکان [دولت] خود روى برتافت و گفت: «[اين شخص،] ساحر يا ديوانه‌اى است.» (39) |
| فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ وَهُوَ مُلِيمٌ (40) |
| [تا] او و سپاهيانش را گرفتيم و آنان را در دريا افکنديم در حالى که او [در آخرين لحظه] نکوهشگر [خود] بود. (40) |
| وَفِي عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الرِّيحَ الْعَقِيمَ (41) |
| و در [ماجراى] عاد [نيز]، چون بر [سر] آنها آن باد مُهلِک را فرستاديم. (41) |
| مَا تَذَرُ مِنْ شَيْءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كَالرَّمِيمِ (42) |
| به هر چه مى‌وزيد آن را چون خاکستر استخوان مرده مى‌گردانيد. (42) |
| وَفِي ثَمُودَ إِذْ قِيلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّىٰ حِينٍ (43) |
| و در [ماجراى] ثمود [نيز عبرتى بود]، آنگاه که به ايشان گفته شد: «تا چندى برخوردار شويد.» (43) |
| فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ يَنْظُرُونَ (44) |
| تا [آنکه] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى که آنها مى‌نگريستند، آذرخش آنان را فرو گرفت. (44) |
| فَمَا اسْتَطَاعُوا مِنْ قِيَامٍ وَمَا كَانُوا مُنْتَصِرِينَ (45) |
| در نتيجه نه توانستند به پاى خيزند و نه طلب يارى کنند. (45) |
| وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (46) |
| و قوم نوح [نيز] پيش از آن [اقوام نامبرده همين گونه هلاک شدند]، زيرا آنها مردمى نافرمان بودند. (46) |
| وَالسَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ (47) |
| و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم، و بى‌گمان، ما [آسمان]گستريم! (47) |
| وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ (48) |
| و زمين را گسترانيده‌ايم و چه نيکو گسترندگانيم. (48) |
| وَمِنْ كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (49) |
| و از هر چيزى دو گونه [يعنى نر و ماده] آفريديم، اميد که شما عبرت گيريد. (49) |
| فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ ۖ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ (50) |
| پس به سوى خدا بگريزيد، که من شما را از طرف او بيم‌دهنده‌اى آشکارم. (50) |
| وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۖ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ (51) |
| و با خدا معبودى ديگر قرار مدهيد که من از جانب او هشداردهنده‌اى آشکارم. (51) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |