| سوره 52 | سوره مبارکه الطور | صفحه 524 |
|
| أَفَسِحْرٌ هَٰذَا أَمْ أَنْتُمْ لَا تُبْصِرُونَ (15) |
| آيا اين افسون است؟ يا شما [درست] نمى‌بينيد؟ (15) |
| اصْلَوْهَا فَاصْبِرُوا أَوْ لَا تَصْبِرُوا سَوَاءٌ عَلَيْكُمْ ۖ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (16) |
| به آن درآييد؛ خواه بشکيبيد يا نشکيبيد، به حال شما يکسان است. تنها به آنچه مى‌کرديد مجازات مى‌يابيد.» (16) |
| إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَعِيمٍ (17) |
| پرهيزگاران در باغهايى و [در] ناز و نعمتند. (17) |
| فَاكِهِينَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ (18) |
| به آنچه پروردگارشان به آنان داده دلشادند، و پروردگارشان آنها را از عذاب دوزخ مصون داشته است. (18) |
| كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (19) |
| [به آنان گويند:] «به [پاداش] آنچه به جاى مى‌آورديد بخوريد و بنوشيد؛ گواراتان باد!» (19) |
| مُتَّكِئِينَ عَلَىٰ سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ ۖ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ (20) |
| بر تختهايى رديف هم تکيه زده‌اند و حوران درشت‌چشم را همسر آنان گردانده‌ايم. (20) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ كُلُّ امْرِئٍ بِمَا كَسَبَ رَهِينٌ (21) |
| و کسانى که گرويده و فرزندانشان آنها را در ايمان پيروى کرده‌اند، فرزندانشان را به آنان ملحق خواهيم کرد و چيزى از کار[ها]شان را نمى‌کاهيم. هر کسى در گرو دستاورد خويش است. (21) |
| وَأَمْدَدْنَاهُمْ بِفَاكِهَةٍ وَلَحْمٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ (22) |
| با [هر نوع] ميوه و گوشتى که دلخواه آنهاست آنان را مدد [و تقويت] مى‌کنيم. (22) |
| يَتَنَازَعُونَ فِيهَا كَأْسًا لَا لَغْوٌ فِيهَا وَلَا تَأْثِيمٌ (23) |
| در آنجا جامى از دست هم مى‌ربايند [و بر سرش همچشمى مى‌کنند] که در آن نه ياوه گويى است و نه گناه. (23) |
| ۞ وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ غِلْمَانٌ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُونٌ (24) |
| و براى [خدمت] آنان پسرانى است که بر گردشان همى‌گردند، انگارى آنها مرواريدى‌اند که [در صدف] نهفته است. (24) |
| وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ (25) |
| و برخى‌شان رو به برخى کنند [و] از هم پرسند، (25) |
| قَالُوا إِنَّا كُنَّا قَبْلُ فِي أَهْلِنَا مُشْفِقِينَ (26) |
| گويند: «ما پيشتر در ميان خانواده خود بيمناک بوديم. (26) |
| فَمَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا وَوَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ (27) |
| پس خدا بر ما منت نهاد و ما را از عذاب گرم [مرگبار] حفظ کرد. (27) |
| إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ ۖ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ (28) |
| ما از ديرباز او را مى‌خوانديم، که او همان نيکوکار مهربان است.» (28) |
| فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ (29) |
| پس اندرز ده که تو به لطف پروردگارت نه کاهنى و نه ديوانه. (29) |
| أَمْ يَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَيْبَ الْمَنُونِ (30) |
| يا مى‌گويند: «شاعرى است که انتظار مرگش را مى‌بريم [و چشم به راه بد زمانه بر اوييم].» (30) |
| قُلْ تَرَبَّصُوا فَإِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُتَرَبِّصِينَ (31) |
| بگو: «منتظر باشيد که من [نيز] با شما از منتظرانم.» (31) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |