| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 88 |
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا (60) |
| آيا نديده‌اى کسانى را که مى‌پندارند به آنچه به سوى تو نازل شده و [به] آنچه پيش از تو نازل گرديده، ايمان آورده‌اند [با اين همه] مى‌خواهند داورى ميان خود را به سوى طاغوت ببرند، با آنکه قطعاً فرمان يافته‌اند که بدان کفر ورزند، و[لى] شيطان مى‌خواهد آنان را به گمراهى دورى دراندازد. (60) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُودًا (61) |
| و چون به ايشان گفته شود: «به سوى آنچه خدا نازل کرده و به سوى پيامبر [او] بياييد»، منافقان را مى‌بينى که از تو سخت، روى برمى‌تابند. (61) |
| فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا (62) |
| پس چگونه، هنگامى که به [سزاى] کار و کردار پيشينشان مصيبتى به آنان مى‌رسد، نزد تو مى‌آيند و به خدا سوگند مى‌خورند که ما جز نيکويى و موافقت قصدى نداشتيم؟ (62) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا (63) |
| اينان همان کسانند که خدا مى‌داند چه در دل دارند. پس، از آنان روى برتاب، و[لى] پندشان ده، و با آنها سخنى رسا که در دلشان [مؤثّر] افتد، بگوى. (63) |
| وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا (64) |
| و ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر آنکه به توفيق الهى از او اطاعت کنند. و اگر آنان وقتى به خود ستم کرده بودند، پيش تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش مى‌خواستند و پيامبر [نيز] براى آنان طلب آمرزش مى‌کرد، قطعاً خدا را توبه‌پذيرِ مهربان مى‌يافتند. (64) |
| فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (65) |
| ولى چنين نيست، به پروردگارت قسم که ايمان نمى‌آورند، مگر آنکه تو را در مورد آنچه ميان آنان مايه اختلاف است داور گردانند؛ سپس از حکمى که کرده‌اى در دلهايشان احساس ناراحتى [و ترديد] نکنند، و کاملاً سرِ تسليم فرود آورند. (65) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |