| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 97 |
|
| ۞ لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ ۚ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا (114) |
| در بسيارى از رازگوييهاى ايشان خيرى نيست، مگر کسى که [بدين وسيله] به صدقه يا کار پسنديده يا سازشى ميان مردم، فرمان دهد. و هر کس براى طلب خشنودى خدا چنين کند، به زودى او را پاداش بزرگى خواهيم داد. (114) |
| وَمَنْ يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَىٰ وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (115) |
| و هر کس، پس از آنکه راه هدايت براى او آشکار شد با پيامبر به مخالفت برخيزد، و [راهى] غير راه مؤمنان در پيش گيرد، وى را بدانچه روى خود را بدان سو کرده واگذاريم و به دوزخش کشانيم، و چه بازگشتگاه بدى است. (115) |
| إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَنْ يَشَاءُ ۚ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا (116) |
| خداوند، اين را که به او شرک آورده شود، نمى‌آمرزد؛ و فروتر از آن را بر هر که بخواهد مى‌بخشايد. و هر کس به خدا شرک ورزد، قطعاً دچار گمراهى دور و درازى شده است. (116) |
| إِنْ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا إِنَاثًا وَإِنْ يَدْعُونَ إِلَّا شَيْطَانًا مَرِيدًا (117) |
| [مشرکان]، به جاى او، جز بتهاى مادينه را [به دعا] نمى‌خوانند، و جز شيطان سرکش را نمى‌خوانند. (117) |
| لَعَنَهُ اللَّهُ ۘ وَقَالَ لَأَتَّخِذَنَّ مِنْ عِبَادِكَ نَصِيبًا مَفْرُوضًا (118) |
| خدا لعنتش کند، [وقتى که] گفت: «بى‌گمان، از ميان بندگانت نصيبى معين [براى خود] برخواهم گرفت. (118) |
| وَلَأُضِلَّنَّهُمْ وَلَأُمَنِّيَنَّهُمْ وَلَآمُرَنَّهُمْ فَلَيُبَتِّكُنَّ آذَانَ الْأَنْعَامِ وَلَآمُرَنَّهُمْ فَلَيُغَيِّرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ ۚ وَمَنْ يَتَّخِذِ الشَّيْطَانَ وَلِيًّا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَقَدْ خَسِرَ خُسْرَانًا مُبِينًا (119) |
| و آنان را سخت گمراه و دچار آرزوهاى دور و دراز خواهم کرد، و وادارشان مى‌کنم تا گوشهاى دامها را شکاف دهند، و وادارشان مى‌کنم تا آفريده خدا را دگرگون سازند.» و[لى] هر کس به جاى خدا، شيطان را دوست [خدا] گيرد، قطعاً دستخوش زيان آشکارى شده است. (119) |
| يَعِدُهُمْ وَيُمَنِّيهِمْ ۖ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلَّا غُرُورًا (120) |
| [آرى،] شيطان به آنان وعده مى‌دهد، و ايشان را در آرزوها مى‌افکند، و جز فريب به آنان وعده نمى‌دهد. (120) |
| أُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَلَا يَجِدُونَ عَنْهَا مَحِيصًا (121) |
| آنان جايگاهشان جهنم است، و از آن راه گريزى ندارند. (121) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |