| سوره 5 | سوره مبارکه المائدة | صفحه 125 |
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا ۚ أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ شَيْئًا وَلَا يَهْتَدُونَ (104) |
| و هنگامى که به آنان گفته ميشود: به سوى آنچه خدا نازل کرده و به سوى پيامبر بياييد مى گويند: آنچه پدرانمان را بر آن يافته ايم براى ما کافى است. آيا [از پدرانشان پيروى مى کنند] هر چند پدرانشان چيزى نمى دانستند و هدايت نيافته بودند؟ (104) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ ۖ لَا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَيْتُمْ ۚ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (105) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد! مراقب خودتان باشيد، هر گاه شما هدايت يافته باشيد کسانى که گمراه شده اند به شما زيانى نمى رسانند. بازگشت شما همگى فقط به سوى خداست، پس شما را از آنچه مى کرديد با خبر خواهد ساخت. (105) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَيْنِكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَيْرِكُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِ ۚ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَىٰ ۙ وَلَا نَكْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِينَ (106) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد! هر گاه مرگ يکى از شما در رسيد بايد هنگام وصيّت دو نفر عادل را از ميان خودتان شاهد بگيريد و اگر سفر کرده ايد و مصيبت مرگ به شما رسيد [و از خودتان کسى نبود ]دو نفر از غير خودتان را شاهد بگيريد و اگر [وقت شهادت در راستگويى آن دو] شک کرديد، بعد از نماز آنها را نگاه مى داريد پس به خدا قسم مى خورند که ما حق را با هيچ بهايى مبادله نمى کنيم اگر چه [کسى که در مورد او شهادت مى دهيم ]خويشاوند باشد، و شهادت الهى را کتمان نمى کنيم چرا که در اين صورت قطعاً از گناهکاران خواهيم بود. (106) |
| فَإِنْ عُثِرَ عَلَىٰ أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ يَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِينَ اسْتَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْأَوْلَيَانِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا وَمَا اعْتَدَيْنَا إِنَّا إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (107) |
| پس اگر معلوم شد که آن دو مرتکب گناهى شده اند (شهادت دروغ داده اند) دو نفر از کسانى که آن دو شاهدِ اَوْلى به ميّت به زيانشان مرتکب گناه شده اند به جاى آن دو قرار مى گيرند و به خدا قسم مى خورند که شهادت ما حتماً از شهادت آن دو درست تر است و ما تعدّى نکرده ايم چرا که در اين صورت قطعاً از ظالمان خواهيم بود. (107) |
| ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَنْ يَأْتُوا بِالشَّهَادَةِ عَلَىٰ وَجْهِهَا أَوْ يَخَافُوا أَنْ تُرَدَّ أَيْمَانٌ بَعْدَ أَيْمَانِهِمْ ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاسْمَعُوا ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ (108) |
| اين [شيوه ]نزديک تر است به اينکه [از خدا بترسند و ]شهادت را به طور صحيح ادا کنند، يا بترسند که بعد از قسم هايشان قسم هايى [به ورثه ميّت ]برگردانده شود [و آنان رسوا گردند]. و از خدا پروا کنيد و [اين پندها را ]بشنويد. و خدا مردم فاسق را هدايت نمى کند. (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |