| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 143 |
|
| وَمَا لَكُمْ أَلَّا تَأْكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَكُمْ مَا حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا لَيُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِينَ (119) |
| و چيست شما را که از آنچه [وقت ذبح ]نام خدا بر آن برده شده است نمى خوريد در حالى که او آنچه را بر شما حرام کرده ـ جز آنچه بدان ناچار شويد ـ براى شما بيان کرده است؟ و همانا بسيارى [از مردم، ديگران را ]از روى هوس هاى خود جاهلانه گمراه مى کنند. بى شک پروردگار تو به تجاوزکاران داناتر است. (119) |
| وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَكْسِبُونَ الْإِثْمَ سَيُجْزَوْنَ بِمَا كَانُوا يَقْتَرِفُونَ (120) |
| و گناه ظاهر و پنهان را رها کنيد. همانا کسانى که مرتکب گناه مى شوند به زودى در برابر آنچه انجام مى دادند جزا خواهند ديد. (120) |
| وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ ۗ وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَىٰ أَوْلِيَائِهِمْ لِيُجَادِلُوكُمْ ۖ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ (121) |
| و از [گوشت ]آنچه نام خدا [وقت ذبح ]بر آن برده نشده است نخوريد، و اين قطعاً نافرمانى [خدا ]است. و همانا شياطين به دوستانشان القا مى کنند تا با شما به مجادله برخيزند، و اگر از آنان اطاعت کنيد قطعاً مشرک خواهيد بود. (121) |
| أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (122) |
| آيا کسى که مرده بود و ما زنده اش کرديم و براى او نورى قرار داديم که به وسيله آن در ميام مردم راه مى روند مانند کسى است که در تاريکى ها قرار دارد و از آن بيرون آمدنى نيست؟ اينگونه براى کافران آنچه انجام مى دهند زينت داده شده است. (122) |
| وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكَابِرَ مُجْرِمِيهَا لِيَمْكُرُوا فِيهَا ۖ وَمَا يَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا يَشْعُرُونَ (123) |
| و بدينگونه در هر شهرى بزرگان مجرمش را [امکانات در اختيارشان ]قرار داديم تا سرانجام در آن به مکر بپردازند، و آنان جز به خود مکر نمى کنند و در نمى يابند. (123) |
| وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آيَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّىٰ نُؤْتَىٰ مِثْلَ مَا أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ ۘ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا كَانُوا يَمْكُرُونَ (124) |
| و هنگامى که آيتى برايشان مى آيد مى گويند: هرگز ايمان نمى آوريم تا اينکه مانند آنچه به رسولان خدا داده شده است به ما نيز داده شود. خدا بهتر مى داند که رسالتش را کجا قرار دهد. به زودى به کسانى که مرتکب جرم شده اند به سبب آن که مکر مى کردند ذلّتى در نزد خدا و عذابى سخت خواهد رسيد. (124) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |