| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 144 |
|
| فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ (125) |
| پس هر که را بخواهد هدايت کند سينه اش را براى [پذيرش ]اسلام مى گشايد، و هر که را بخواهد گمراه کند سينه اش را تنگ و سخت مى سازد چنانکه گوى به زحمت در آسمان بالا مى رود. اينگونه خدا پليدى را بر آنانکه ايمان نمى آورند قرار مى دهد. (125) |
| وَهَٰذَا صِرَاطُ رَبِّكَ مُسْتَقِيمًا ۗ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| و اين راه مستقيم پروردگار تو است. همانا ما آيات را براى مردمى که متذکّر مى شوند تفصيل داده ايم. (126) |
| ۞ لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۖ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (127) |
| براى آنان نزد پروردگارشان سراى سلامت (بهشت) است، و به پاداش کارهايى که مى کردند او ياورشان خواهد بود. (127) |
| وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ ۖ وَقَالَ أَوْلِيَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِي أَجَّلْتَ لَنَا ۚ قَالَ النَّارُ مَثْوَاكُمْ خَالِدِينَ فِيهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (128) |
| و [ياد کن ]روزى را که همه آنان را محشور مى کند [و مى گويد: ]اى گروه [شياطين ]جنّ! همانا شما از انسان ها بسيار [پيرو ]گرفتيد و دوستانشان از انسان ها مى گويند: پروردگارا! بعضى از ما [دو گروه ]از بعضى ديگر بهره گرفتيم و به اجلى که براى ما مقرّر کردى رسيديم. [خدا ]مى گويد: آتش اقامتگاه شماست که در آن براى هميشه خواهيد بود مگر آنچه خدا بخواهد. همانا پروردگار تو حکيم و داناست. (128) |
| وَكَذَٰلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (129) |
| و بدينگونه بعضى از ظالمان را به سبب آنچه مرتکب مى شوند بر بعضى ديگر مى گماريم. (129) |
| يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا ۚ قَالُوا شَهِدْنَا عَلَىٰ أَنْفُسِنَا ۖ وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا كَافِرِينَ (130) |
| اى گروه جنّ و انس! آيا از ميان شما رسولانى برايتان نيامدند که آيات مرا بر شما مى خواندند، و درباره لقاى امروزتان به شما اخطار مى کردند؟ مى گويند: ما به زيان خود گواهى مى دهيم. و زندگى دنيا فريبشان داد. و به زيان خود شهادت مى دهند که کافر بوده اند. (130) |
| ذَٰلِكَ أَنْ لَمْ يَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ (131) |
| اين [فرستادن رسولان ]براى اين بود که پروردگار تو چنين نبوده است که شهرها را در حالى که مردم آن بى خبرند از روى ستم نابود کند. (131) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |