| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 164 |
|
| حَقِيقٌ عَلَىٰ أَنْ لَا أَقُولَ عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ ۚ قَدْ جِئْتُكُمْ بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِيَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (105) |
| سزاوار آنم که درباره خدا جز حق نگويم; همانا من معجزه اى از جانب پروردگارتان براى شما آورده ام، پس بنى اسرائيل را [آزاد کن و ]با من بفرست. (105) |
| قَالَ إِنْ كُنْتَ جِئْتَ بِآيَةٍ فَأْتِ بِهَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (106) |
| [فرعون ]گفت: اگر معجزه اى آورده اى چنانچه از راستگويانى آن را بياور. (106) |
| فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ (107) |
| پس [موسى ]عصايش را انداخت و به ناگاه آن اژدهايى آشکار شد. (107) |
| وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ (108) |
| و دستش را [از گريبان ]بيرون کشيد و ناگهان آن براى نظاره کنندگان سفيد [و نورانى ]شد. (108) |
| قَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (109) |
| سران قوم فرعون گفتند: بى شک اين ساحرى داناست. (109) |
| يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ ۖ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (110) |
| مى خواهد [با سحر خود ]شما را از سرزمينتان بيرون کند، پس [براى دفع خطر او ]چه دستورى مى دهيد؟ (110) |
| قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (111) |
| [به فرعون ]گفتند: [کار ]او و برادرش را به تأخير انداز و گردآورندگانى را به شهرها بفرست، (111) |
| يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (112) |
| تا هر ساحر دانايى را نزدت بياورند. (112) |
| وَجَاءَ السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالُوا إِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (113) |
| و ساحران نزد فرعون آمدند، گفتند: اگر ما غالب شويم حتماً پاداشى [پر ارزش ]خواهيم داشت؟ (113) |
| قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (114) |
| گفت: آرى، و [علاوه بر اين ]شما حتماً از مقرّبان خواهيد بود. (114) |
| قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَإِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ (115) |
| [ساحران هنگام سحرنمايى ]گفتند: اى موسى! يا تو [اوّل عصايت را ]مى اندازى و يا ما [سحرهايمان را ]مى اندازيم. (115) |
| قَالَ أَلْقُوا ۖ فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ وَاسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَاءُوا بِسِحْرٍ عَظِيمٍ (116) |
| گفت: شما بيندازيد. پس وقتى [سحرهايشان را ]انداختند چشم مردم را افسون کردند و آنان را به وحشت افکندند و سحرى بزرگ به نمايش گذاشتند. (116) |
| ۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ ۖ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (117) |
| و به موسى وحى کرديم که عصايت را بينداز [و او انداخت و اژدها شد ]و ناگهان آنچه را به دروغ ساخته بود بلعيد. (117) |
| فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (118) |
| پس حق به اثبات رسيد و آنچه آنان مى کردند باطل گشت. (118) |
| فَغُلِبُوا هُنَالِكَ وَانْقَلَبُوا صَاغِرِينَ (119) |
| سرانجام [فرعونيان ]در آنجا مغلوب شدند و حقيرانه بازگشتند. (119) |
| وَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (120) |
| و آن ساحران بى اختيار به سجده افتادند. (120) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |