| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 173 |
|
| ۞ وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (171) |
| و [ياد کن ]وقتى را که کوه (طور) را از جاى کنده بالاى سرشان مانند سايبان بلند کرديم، و پنداشتند بر آنان فرو خواهد افتاد [و به آنان گفتيم: ]کتابى را که به شما داديم به قوّت بگيريد و آنچه را در آن است به ياد داشته باشيد، باشد که تقوا پيشه گرديد. (171) |
| وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا ۛ أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَٰذَا غَافِلِينَ (172) |
| و [ياد کن ]وقتى را که پروردگار تو از فرزندان آدم نسل آنان را از پشتشان برگرفت (پديد آورد) و آنان را بر خودشان شاهد ساخت که آيا من پروردگار شما نيستم؟ گفتند: چرا، ما شهادت مى دهيم. [اين شاهد گرفتن براى اين است که ]مبادا روز قيامت بگوييد: ما از اين [حقيقت ]غافل بوديم. (172) |
| أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَكَ آبَاؤُنَا مِنْ قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ ۖ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ (173) |
| يا بگوييد: جز اين نيست که پدران ما پيش از اين شرک ورزيدند و ما نسلى بعد از آنان [و طبعاً پيروشان بوديم، پس آيا ما را به سبب آنچه اهل باطل انجام دادند هلاک مى کنى؟ (173) |
| وَكَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ وَلَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (174) |
| و بدينگونه آيات خود را تفصيل مى دهيم [تا حقايق را دريابند و ]باشد که [از کجروى ]بازگردند. (174) |
| وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِي آتَيْنَاهُ آيَاتِنَا فَانْسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّيْطَانُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِينَ (175) |
| و خبرِ کسى را بر آنان بخوان که آيات خود را به او داديم و از آنها جدا شد پس شيطان او را دنبال کرد و سرانجام از گمراهان گشت. (175) |
| وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَٰكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ ۚ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ ۚ ذَٰلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا ۚ فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ (176) |
| و اگر مى خواستيم او را به وسيله آن آيات بلند مرتبه مى کرديم، ولى او به [دنيا و ]زمين گرايش يافت و از هوس هاى خود پيروى کرد، پس وصف او مانند وصف سگ است که اگر به آن حمله کنى له له مى زند و اگر رهايش کنى باز له له مى زند. اين است وصف قومى که آيات ما را تکذيب کردند. پس اين قصّه را بازگو کن باشد که بيندشيند. (176) |
| سَاءَ مَثَلًا الْقَوْمُ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَأَنْفُسَهُمْ كَانُوا يَظْلِمُونَ (177) |
| چه بد است وصف قومى که آيات ما را تکذيب کردند; و فقط به خودشان ستم مى نمودند. (177) |
| مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِي ۖ وَمَنْ يُضْلِلْ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (178) |
| هر که را خدا هدايت کند، راه يافته او است، و هر که را خدا گمراه کند چنين کسانى همان زيانکارانند. (178) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |