| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 207 |
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قَاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَلْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ (123) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد! [نخست ]با آن گروه از کافران [متجاوز ]که در همسايگى شما هستند پيکار کنيد، و بايد در شما درشتى و صلابت احساس کنند، و بدانيد که خدا با تقوا پيشگان است. (123) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زَادَتْهُ هَٰذِهِ إِيمَانًا ۚ فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَهُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (124) |
| و هنگامى که بخشى از قرآن نازل مى شود، بعضى از منافقان مى گويند: اين به ايمان کدام يک از شما افزود؟ امّا کسانى که ايمان آورده اند آن بر ايمانشان مى افزايد در حالى که شادمان مى شوند. (124) |
| وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَىٰ رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ (125) |
| و امّا کسانى که در قلبشان مرضى هست، پليدى اى بر پليدى هايشان مى افزايد و در حالى که کافرند مى ميرند. (125) |
| أَوَلَا يَرَوْنَ أَنَّهُمْ يُفْتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ لَا يَتُوبُونَ وَلَا هُمْ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| آيا اين منافقان [توجّه ندارند و ]نمى بينند که آنان در هر سال يک بار يا دو بار امتحان مى شوند باز هم نه توبه مى کنند و نه متذکّر مى شوند؟ (126) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ نَظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ هَلْ يَرَاكُمْ مِنْ أَحَدٍ ثُمَّ انْصَرَفُوا ۚ صَرَفَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَفْقَهُونَ (127) |
| و هنگامى که بخشى از قرآن [که بيانگر رسوايى منافقان است ]نازل شود، بعضى از آنان به بعضى ديگر نگاه مى کنند [و مى گويند: ]آيا کسى شما را مى بيند؟ سپس [از نزد پيامبر] باز مى گردند. چون آنان قومى هستند که در نمى يابند خدا دل هايشان را [از درک حقيقت ]منصرف کرده است. (127) |
| لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (128) |
| همانا رسولى از خودتان به سوى شما آمده است که رنج بردن شما بر او سخت است و بر هدايت شما حريص و نسبت به مؤمنان بسيار دلسوز و مهربان است. (128) |
| فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ ۖ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ (129) |
| پس اگر روى برتافتند بگو: خدا براى من کافى است. معبودى جز او نيست. تنها بر او توکّل کرده ام و او است صاحب آن عرش بزرگ. (129) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |