| سوره 10 | سوره مبارکه يونس | صفحه 211 |
|
| وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُمْ مَكْرٌ فِي آيَاتِنَا ۚ قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْرًا ۚ إِنَّ رُسُلَنَا يَكْتُبُونَ مَا تَمْكُرُونَ (21) |
| و چون مردم را پس از گزندى که به آنان رسيده رحمتى بچشانيم به ناگاه در آيات ما مکر مى کنند بگو: مکر خدا سريع تر است زيرا حتماً فرستادگان ما ـ فرشتگان ـ آنچه مکر مى کنيد مى نويسند. (21) |
| هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَجَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ ۙ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنَا مِنْ هَٰذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ (22) |
| او است آنکه شما را در خشکى و دريا سير مى دهد تا آنگاه که در کشتى ها باشيد (و کشتى ها) با بادى ملايم و مطبوع ببرندشان و به آن شادمان شوند ناگاه بادى سهمگين بر آنها وزيدن گيرد و موج از همه سو به آنان رسد و گمان کنند که محاصره شده (و دارند هلاک مى شوند) خدا را در حاليکه عقيده خود را براى او خالص کرده اند مى خوانند که اگر از اين (مهلکه) نجاتمان دهى حتماً از سپاسگزاران خواهيم بود. (22) |
| فَلَمَّا أَنْجَاهُمْ إِذَا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۗ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْيُكُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ ۖ مَتَاعَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ ثُمَّ إِلَيْنَا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (23) |
| پس چون نجاتشان دهد به ناگاه آنان در زمين به ناحق ستم مى کنند، اى مردم ستم شما تنها به زيان خودتان خواهد بود از زندگى دنيا بهره اى مى بريد آنگاه بازگشت شما فقط به سوى ماست پس شما را از آنچه مى کرده ايد با خبر مى سازيم. (23) |
| إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (24) |
| همانا مثل زندگى دنيا مانند اين است که آبى را از آسمان فرو ريزيم پس به وسيله آن گياه زمين از آنچه مردم و چهارپايان مى خورند (رشد کند و انبوه شود) و درهم فرو رود تا آنگاه که زمين (مانند عروس) زيور خود برگيرد و آرايش يابد و اهلش گمان کنند بر آن تسلّط دارند (ناگهان) فرمان ما در شب يا روز در رسد و آن را چنان از بن برکنده گردانيم که گويا ديروز هيچ نبوده است، بدينگونه اين نشانه ها را براى مردمى که مى انديشند شرح مى دهيم. (24) |
| وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (25) |
| و خداوند به سراى سلامت (بهشت) فرا مى خواند و هر که را بخواهد به راهى راست هدايت مى کند. (25) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |