| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 251 |
|
| لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ (14) |
| فقط از آنِ اوست دعاى بجا و درست و جز خداوند کسانى را که مى خوانند ، هيچ چيزى براى آنان برآورده نمى سازند [مَثَل آن دعا کنندگان نيست] ، مگر مانند دراز کننده دستانش به طرف آب براى اينکه به دهانش برسد ، در حالى که آن [آب ]هرگز رساى به دهانش نيست و دعاى کافران جز در نهايت تباهى نيست. (14) |
| وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا وَظِلَالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۩ (15) |
| و کسانى که در آسمانها و زمين هستند - از سر طاعت و يا اکراه - تنها او را سجده مى کنند و [نيز ]سايه هايشان در صبحگاهها و عصرگاهها. (15) |
| قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا ۚ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ ۚ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (16) |
| بگو: <پروردگار آسمانها و زمين کيست؟> بگو:<خداوند>. بگو:<پس آيا ياور و سرپرستانى جز او برگرفته ايد که اختيار هيچ سودى و زيانى را براى خويش ندارند؟> بگو: <آيا کور و بينا يکسانند ; بلکه آيا تاريکيها و نور برابرند ; بلکه آيا براى خداوند شريکانى قرار دادند که آفريدند همانند آفريده او. آن گاه آفريده خدا و شريکان بر آنان همانند و مشتبه شد>. بگو: <خداوند آفريننده هر چيزى است و او يکتايى است غالب [بر همگان]>. (16) |
| أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَابِيًا ۚ وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ (17) |
| از آسمان آبى فرو فرستاد. پس رودهايى به اندازه ظرفيّتشان جارى شدند. آن گاه سيلاب کفى پف کرده برداشت و [نيز] از آنچه در آتش براى به دست آوردن زيورى و يا کالايى بر آن شعله مى افروزند ، کفى همانند آن [کف سيلاب ]برمى آيد. اين چنين خداوند حق و باطل را مَثَل مى زند و اما کف که دور ريختنى است ، [از ميان ]مى رود و امّا آنچه به مردم سود مى رساند در زمين مى ماند. اين گونه ، خداوند مَثَلها را بيان مى کند. (17) |
| لِلَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِينَ لَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمِهَادُ (18) |
| پاداش نيکو از آنِ کسانى است که پروردگارشان را اجابت کردند و کسانى که او را اجابت نکردند اگر از آنِ ايشان باشد همه آنچه در زمين است و مانندش که به آن ضميمه شود ; آن را قطعاً براى رهايى خويش مى پردازند. اينان برايشان حسابرسى ناگوارى است و جايگاهشان جهنم است و بد بستر مهيايى است. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |