| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 256 |
|
| وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجَاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَيُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ ۚ وَفِي ذَٰلِكُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ (6) |
| و [ياد کن] زمانى را که موسى به قومش گفت: نعمت خدا را بر خودتان به يادآوريد، آن گاه که شما را از[ چنگ] فرعونيان نجات داد; در حالى که عذاب سختى را بر شما تحميل مى کردند و پسرانتان را سر مى بريدند و زنانتان را زنده مى گذاشتند و در اين [سرگذشت شما] آزمايش بزرگى از پروردگارتان بود. (6) |
| وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ (7) |
| و هنگامى که پروردگارتان گوشزد کرد که همانا اگر شکر [نعمت را] به جاى آوريد، حتماً [آن را ]براى شما افزون مى کنم و اگر ناسپاسى کنيد، بى شک عذاب من [براى ناسپاسان] سخت خواهد بود. (7) |
| وَقَالَ مُوسَىٰ إِنْ تَكْفُرُوا أَنْتُمْ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ (8) |
| و موسى گفت: اگر شما و هر که در زمين است همگى کافر شويد [براى خدا زيان ندارد; زيرا ]بى ترديد خدا بى نياز و ستوده است. (8) |
| أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ ۛ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۛ لَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ ۚ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمْ وَقَالُوا إِنَّا كَفَرْنَا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَإِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ (9) |
| آيا خبر کسانى که پيش از شما بودند: قوم نوح و عاد و ثمود و آنان که بعد از آنها بودند، به شما نرسيده است؟ [شمار]آنان را جز خدا نمى داند. رسولانشان دليل هاى روشن براى آنان آوردند; پس دست هاشان را در دهان هايشان بردند و گفتند: جدّاً ما آنچه را که بدان فرستاده شده ايد منکريم، و درباره آنچه مارا به آن دعوت مى کنيد سخت در شکيم. (9) |
| ۞ قَالَتْ رُسُلُهُمْ أَفِي اللَّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرَكُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ قَالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونَا عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتُونَا بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ (10) |
| رسولانشان گفتند: آيا در خداى آفريننده آسمان ها و زمين شکى هست؟ شما را دعوت مى کند که بخشى از گناهانتان را ببخشايد و تا سرآمدى معين مهلتتان دهد. گفتند: شما نيستيد مگر بشرهايى مانند ما، که مى خواهيد ما را از آنچه پدرانمان پرستش مى کردند بازداريد، پس براى ما دليلى روشن بياوريد. (10) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |