| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 320 |
|
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (114) |
| 114 - پس برتر است اللّه فرمانرواى حق و پيش از آن که وحى کردن قرآن به سوى تو پايان پذيرد در خواندن آن شتاب مکن و بگو: اى پروردگار من! علم مرا بيفزاى. (114) |
| وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا (115) |
| 115 - و همانا پيش از [اين] به آدم توصيه کرديم [که به آن درخت نزديک نشود] پس فراموش کرد و اراده اى محکم براى او نيافتيم. (115) |
| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ (116) |
| 116 - و [ياد کن آن] وقتى را که به فرشتگان گفتيم: براى آدم سجده کنيد، پس سجده کردند جز ابليس که سرپيچى نمود. (116) |
| فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ (117) |
| 117 - پس گفتيم: اى آدم! اين دشمنى است براى تو و براى همسرت، پس شما را از بهشت بيرون نکند که به زحمت مى افتى. (117) |
| إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ (118) |
| 118 - همانا [اين امتياز] براى تو است که در آن جا نه گرسنه شوى و نه برهنه گردى. (118) |
| وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ (119) |
| 119 - و اين که تو در آن جا نه تشنه شوى و نه آفتاب زده. (119) |
| فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ (120) |
| 120 - پس شيطان او را وسوسه کرد و گفت: اى آدم! آيا [مى خواهى] تو را به درخت <خلود> و حاکميتى که کهنه نمى شود راهنمايى کنم؟ (120) |
| فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ (121) |
| 121 - پس از آن [درخت] خوردند و عورت هايشان بر آنان آشکار شد و شروع کردند از برگ هاى بهشت بر خود بچسبانند و آدم دستور پروردگارش را ناديده گرفت و به مقصود نرسيد. (121) |
| ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ (122) |
| 122 - سپس پروردگارش او را برگزيد و هدايتش کرد، آن گاه توبه او را قبول نمود. (122) |
| قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ (123) |
| 123 - [خدا] فرمود: همگى از آن فرود آييد در حالى که بعضى از شما دشمن برخى ديگرند; پس اگر از جانب من هدايتى براى شما آمد، هر کس از هدايت من پيروى کند نه گمراه مى شود و نه تيره بخت. (123) |
| وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ (124) |
| 124 - و هر کس از ياد من روى برتابد حتماً زندگى سختى خواهد داشت و روز قيامت او را نابينا محشور مى کنيم. (124) |
| قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125) |
| 125 - مى گويد: پروردگارا! براى چه مرا نابينا محشور کردى در حالى که بينا بودم؟ (125) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |