| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 321 |
|
| قَالَ كَذَٰلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا ۖ وَكَذَٰلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَىٰ (126) |
| 126 - مى فرمايد: بدين گونه [و براى اين ]که آيات ما براى تو آمد، پس آنها را به فراموشى سپردى و اين چنين امروز به فراموشى سپرده مى شوى. (126) |
| وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ ۚ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَىٰ (127) |
| 127 - و اين گونه کسى را که اسراف ورزيده و به آيات پروردگارش ايمان نياورده است، سزا مى دهيم و بى شک عذاب آخرت سخت تر و پايدارتر خواهد بود. (127) |
| أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ (128) |
| 128 - پس آيا [اين حقيقت] سبب هدايتشان نشده است که چه بسيار نسل ها را پيش از آنان هلاک کرديم [و اينک] اينان در مسکن هاى آنان راه مى روند؟! بى شک در اين براى صاحبان خرد نشانه هايى [عبرت انگيز ]وجود دارد. (128) |
| وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى (129) |
| 129 - و اگر نبود سخنى که از پروردگارت گذشته و اجلى که مشخص شده است حتماً [هلاکت] قرين آنان بود. (129) |
| فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ (130) |
| 130 - پس در برابر آنچه مى گويند شکيبايى پيشه ساز و پيش از طلوع خورشيد و قبل از غروب آن همراه با ستايش پروردگارت، او را تنزيه کن و در بخشى از اوقات شب و در اطراف روز [نيز] او را تنزيه نما، باشد که رضاى خاطر [و آرامش ]حاصل کنى. (130) |
| وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (131) |
| 131 - و ديدگانت را ندوز به آنچه از رونق زندگى دنيا برخى از اصناف آنان را بدان بهره مند کرده ايم; تا ايشان را با آن آزمايش کنيم و رزق پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (131) |
| وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا ۖ لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ (132) |
| 132 - و خانواده خويش را به نماز فرمان بده و بر آن شکيبايى کن، از تو رزقى نمى طلبيم [بلکه] ما به تو روزى مى دهيم و عاقبت [نيکو ]براى (اهل) تقوا است. (132) |
| وَقَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ ۚ أَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (133) |
| و گفتند: چرا از جانب پروردگارش نشانه اى (معجزه اى) براى ما نمى آورد؟ آيا [قرآن که] دليل و شاهد بر محتواى کتاب هاى پيشين [است ]براى آنان نيامده است؟ (133) |
| وَلَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلَا أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَىٰ (134) |
| 134 - و اگر ما پيش از اين [دليل و شاهد ]آنان را با عذابى هلاک مى کرديم، مى گفتند: پروردگارا! چرا رسولى به سوى ما نفرستادى تا آيات تو را پيروى کنيم پيش از آن که خوار و رسوا شويم؟ (134) |
| قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ وَمَنِ اهْتَدَىٰ (135) |
| بگو: هر يک [از ما و شما] در انتظاريم، پس منتظر بمانيد که به زودى خواهيد دانست چه کسانى رهروان راه راست اند و چه کسانى هدايت يافته [و به مقصد رسيده]اند. (135) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |