سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 408 |
|
وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (33) |
و چون به مردم گزندى برسد پروردگارشان را مى خوانند درحالى که به سوى او اقبال کرده اند، سپس چون رحمتى از خود به آنان بچشاند ناگاه گروهى از آنان به پروردگارشان شرک مىورزند. (33) |
لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (34) |
تا سرانجام آنچه را [از رحمت] به آنان داده ايم کفران کنند، پس بهره برگيريد که به زودى خواهيد دانست [سرانجام کفران چيست]. (34) |
أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِمَا كَانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ (35) |
آيا دليلى بر آنان نازل کرده ايم که آن دليل به [حقّانيت] آنچه به وسيله آن شرک مىورزند سخن مى گويد؟ (35) |
وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ (36) |
و هرگاه به مردم رحمتى بچشانيم به آن شادمان مى شوند و چون به سبب آنچه قبلاً به دست خود انجام داده اند صدمه اى به آنان برسد، ناگاه آنان نااميد مى گردند. (36) |
أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (37) |
آيا [توجه نکرده] و نديده اند که خدا رزق را براى هر که بخواهد توسعه مى دهد و [براى هر که بخواهد] تنگ مى کند؟ بى شک در اين [کار ]نشانه هايى است براى [عبرت ]مردمى که اهل ايمان اند. (37) |
فَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (38) |
حال [که دانستى توسعه رزق به دست خدا است] حق خويشاوند را به او بده و به مسکين و در راه مانده [نيز مدد کن] اين براى آنان که رضاى خدا را مى خواهند بهتر است و اينان [که به دستور انفاق عمل مى کنند ]خود پيروزمنداند. (38) |
وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ رِبًا لِيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ ۖ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (39) |
و آنچه به ربا مى دهيد که در اموال مردم فزونى يابد، نزد خدا فزونى نمى يابد و آنچه از زکات مى دهيد که [در آن] رضاى خدا را مى خواهيد اينها هستند که [از حسنات و برکات] فزونى مى يابند. (39) |
اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَٰلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (40) |
خدا است آن که شما را آفريد سپس به شما رزق داد; سپس شما را مى ميراند و سپس شما را زنده مى کند، آيا از شريکان شما کسى هست که چيزى از اين کارها را بکند؟ منزّه است او و برتر از اين که به او شرک ورزند. (40) |
ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (41) |
فساد در خشکى و دريا به سبب دستاورد مردم نمودار شده است تا [خدا ثمره تلخ ]بعضى از آنچه را انجام داده اند به آنان بچشاند شايد [از گناه ]برگردند. (41) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |