| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 430 |
|
| لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ ۖ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ ۖ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ ۚ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ (15) |
| همانا براى قوم سبا در محل سکونت شان، نشانه اى [از قدرت و نعمت خدا] وجود داشت: دو باغستان از طرف راست و چپ [گفتيم:] از عطاى پروردگارتان بهره مند شويد و شکر او گزاريد، سرزمينى دلپذير [داريد] و پروردگارى آمرزگار. (15) |
| فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ (16) |
| ولى [آنان از شکر خدا] روى گرداندند پس سيل بنيان کن عَرِم را بر آنان فرستاديم [که دو باغستان شان را برد] و دو باغستان [پرنعمت] آنان را به دو [شِبه] باغستانى بدل کرديم که داراى ثمرى تلخ و درخت شوره گز و اندکى از سدر بودند. (16) |
| ذَٰلِكَ جَزَيْنَاهُمْ بِمَا كَفَرُوا ۖ وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ (17) |
| اين را به سبب کفران شان به آنان سزا داديم و آيا جز کفران پيشه را مجازات مى کنيم؟ (17) |
| وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ ۖ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ (18) |
| و ميان مردم سبا و قريه هايى که در آنها برکت نهاديم (منطقه شامات) قريه هايى [به هم پيوسته و ]نمايان قرار داديم و سير در آنها را [با تنظيم مسافت ها ]به اندازه مقرّر کرديم [و گفتيم:] شب ها و روزها در آنها با امنيّت سير کنيد. (18) |
| فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (19) |
| پس گفتند: پروردگارا! [فاصله] ميان سفرهاى ما را دور کن و به خودشان ستم کردند پس آنان را [موضوع] داستان ها ساختيم و به طور کامل متلاشى کرديم، حقّاً در اين [واقعه] نشانه هايى براى هر صبر پيشه سپاس گزارى وجود دارد. (19) |
| وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (20) |
| و همانا ابليس گمان خود را [که مى گفت: اولاد آدم را گمراه مى کنم] بر آنان تحقّق يافته ديد و همه از او پيروى کردند جز گروهى از مؤمنان. (20) |
| وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ ۗ وَرَبُّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ (21) |
| و او هيچ گونه تسلّطى بر آنان نداشت مگر [تسلّط از راه وسوسه، آن هم] براى اين که کسانى را که به آخرت ايمان دارند از کسانى که از آن در شکّ اند، باز شناسيم و پروردگار تو بر هر چيزى نگهبان است. (21) |
| قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِيرٍ (22) |
| بگو: آنچه را غير از خدا [لايق پرستش] مى پنداريد بخوانيد [تا حاجتى از شما روا کنند!] آنها نه در آسمان ها و نه در زمين هم وزن ذرّه اى مالک چيزى نيستند و در آنها شرکت هم ندارند و براى خدا هيچ پشتيبانى از آنها وجود ندارد. (22) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |