سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 88 |
|
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا (60) |
آيا نظر نيفکنده اى به کسانى که مى پندارند به آنچه به سوى تو و آنچه پيش از تو نازل شده است ايمان آورده اند، ولى مى خواهند داورى ميان خود را نزد طاغوت ببرند، در حالى که قطعاً فرمان يافته اند که به آن کفر بورزند و شيطان مى خواهد آنان را به گمراهى دورى بيفکند. (60) |
وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُودًا (61) |
و چون به آنان گفته شود: به سوى آنچه خدا نازل کرده و به سوى اين پيامبر بياييد، منافقان را مى بينى که سخت از تو اعراض مى کنند. (61) |
فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا (62) |
پس [حال آنان ]چگونه خواهد بود وقتى که به سبب آنچه به دست خود پيش فرستاده اند مصيبتى به آنان برسد سپس نزد تو آيند و سوگند ياد کنند که ما [از بردن داورى نزد طاغوت] جز نيکى کردن و ايجاد توافق نمى خواستيم؟ (62) |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا (63) |
اينان کسانى اند که خدا آنچه را در دلهايشان است مى داند، پس، از آنان اعراض کن و اندرزشان ده و با آنان سخنى بگوى که در دل هايشان نفوذ کند. (63) |
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا (64) |
و ما هيچ رسولى را نفرستاديم مگر براى انيکه به اذن خدا از او اطاعت کنند، و اگر آنان (منافقان) وقتى به خود ستم کردند نزد تو مى آمدند و از خدا طلب آمرزش مى کردند و پيامبر برايشان طلب آمرزش مى کرد خدا را آمرزگار و رحيم مى يافتند. (64) |
فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (65) |
ولى چنين نيست، به پروردگارت سوگند که ايمان نمى آورند مگر اين که نور را در کشمکش هايى که ميانشان پديد مى آيد حَکَم سازند، سپس از قضاوتى که کرده اى در دلشان کمترين نارضايتى احساس نکنند، و به طور کامل تسليم باشند. (65) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |