سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 94 |
|
لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (95) |
مؤمنانى که آسيب مند نباشند و [از جهاد ]خوددارى کنند با آنان که در راه خدا با نيروى مالى و بدنى خود جهاد مى کنند مساوى نيستند. خدا کسانى را که با مالشان و خودشان جهاد مى کنند بر کسانى که [از جهاد ]خوددارى مى کنند از جهت رتبه برترى داده است، و خدا به هر کدام [پاداش ]نيکو را وعده داده است، و خدا مجاهدان را بر ترک کنندگان [جهاد ]به اجرى بزرگ برترى داده است. (95) |
دَرَجَاتٍ مِنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (96) |
[اجرى بزرگ ]که رتبه هايى است از جانب او و آمرزش و رحمتى، و خدا بسيار آمرزنده و رحيم است. (96) |
إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ۚ فَأُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (97) |
همانا کسانى که فرشتگان جانشان را در حالى مى گيرند که به خود ستم کرده اند [به آنان ]مى گويند: در چه حالى بوديد؟ مى گويند: ما در اين سرزمين مستضعف بوديم. مى گويند: آيا زمين خدا وسيع نبود تا در آن هجرت کنيد؟ پس اينان جايشان جهنّم است و چه بد بازگشتگاهى است; (97) |
إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (98) |
مگر آن مردان و زنان و کودکان مستضعفى که هيچ چاره اى ندارند و راهى [براى نجات ]نمى يابند. (98) |
فَأُولَٰئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (99) |
که اينان اميد است خدا ببخشدشان; و خدا بسيار با گذشت و آمرزنده است. (99) |
۞ وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً ۚ وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (100) |
و هر کس در راه خدا هجرت کند در زمين جاهاى مناسب بسيار و گشايشى [مطلوب ]خواهد يافت و هر کس از خانه اش به سوى خدا و رسول او هجرت کنان بيرون رود، سپس مرگ او را دريابد، قطعاً اجرش بر عهده خدا خواهد بود، و خدا بسيار آمرزنده و رحيم است. (100) |
وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُبِينًا (101) |
و هنگامى که سفر کرديد، اگر بيم داشتيد که کافران به شما آسيب برسانند بر شما گناهى نيست که نماز را کوتاه کنيد، همانا کافران براى شما دشمنانى آشکارند. (101) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |