| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 163 |
|
| وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَىٰ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (96) |
| و اگر مردم آن شهرها که به عذاب گرفتار شدند ، ايمان آورده و تقوا پيشه کرده بودند ، به يقين از آسمان و زمين برکت هايى بر آنان مى گشوديم ، ولى پيامبران و آيات ما را دروغ انگاشتند ، ما نيز آنان را به عذابى که نمود گناهانشان بود گرفتار ساختيم . (96) |
| أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَىٰ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا بَيَاتًا وَهُمْ نَائِمُونَ (97) |
| با اين حال ، آيا مردم شهرها ايمن بودند از اين که عذاب ما شبانه آن گاه که خفته اند به سراغشان آيد ؟ (97) |
| أَوَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَىٰ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا ضُحًى وَهُمْ يَلْعَبُونَ (98) |
| و آيا مردم شهرها ايمن بودند از اين که عذاب ما آن گاه که آفتاب مى گسترد ، در حالى که به بازى روزانه مشغولند ، به سراغشان آيد ؟ (98) |
| أَفَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ ۚ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ (99) |
| آيا آنان از مکر خدا ايمن بودند ؟ جز مردم زيانکار از مکر خدا احساس ايمنى نمى کنند . (99) |
| أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِ أَهْلِهَا أَنْ لَوْ نَشَاءُ أَصَبْنَاهُمْ بِذُنُوبِهِمْ ۚ وَنَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (100) |
| آيا فرجام شوم پيشينيان ، کسانى را که زمين را پس از هلاکت ساکنانش به ارث مى برند راه ننموده و براى آنان اين حقيقت را آشکار نکرده است که اگر بخواهيم ، آنان را به گناهانشان گرفتار مى سازيم و بر دل هايشان مهر مى نهيم ، در نتيجه آنان سخن حق را نخواهند شنيد ؟ (100) |
| تِلْكَ الْقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَائِهَا ۚ وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانُوا لِيُؤْمِنُوا بِمَا كَذَّبُوا مِنْ قَبْلُ ۚ كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ الْكَافِرِينَ (101) |
| ما بخشى از خبرهاى اين شهرها را بر تو حکايت مى کنيم ، و به راستى پيامبرانشان معجزاتى را که بر حقّانيتشان دلالت داشت براى آنان آوردند ولى آنها ايمان نياوردند ، زيرا چنين نبودند که به چيزى که پيش تر آن را دروغ شمرده اند ايمان بياورند . اين گونه خداوند بر دل کافران مهر مى نهد . (101) |
| وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ ۖ وَإِنْ وَجَدْنَا أَكْثَرَهُمْ لَفَاسِقِينَ (102) |
| آنان با خدا پيمان بستند که او را بپرستند و براى او شريکى مپندارند ، ولى براى بيشترشان پايبندى به هيچ عهدى نيافتيم ، و بيشترشان را اين گونه يافتيم که عهدشان را مى شکنند . (102) |
| ثُمَّ بَعَثْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَظَلَمُوا بِهَا ۖ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ (103) |
| سپس بعد از آن پيامبران ، موسى را با نشانه هاى خود ( معجزات ) به سوى فرعون و اشرافيان دربارش به رسالت برانگيختيم ولى آنها را از روى ستم دروغ شمردند و انکار کردند ، چرا که مردمى فسادگر بودند . پس بنگر فرجام فسادگران چگونه بود . (103) |
| وَقَالَ مُوسَىٰ يَا فِرْعَوْنُ إِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ (104) |
| و موسى گفت : اى فرعون ، همانا من پيامبرى از سوى پروردگار جهان ها هستم . (104) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |