سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 194 |
|
انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (41) |
گرفتارى هاى زندگى و کارهاى روزمرّه عذرى موجه براى ترک جهاد نيست ; بنابراين وقتى به جهاد فرا خوانده مى شويد ، خواه سبکبار باشيد يا گرانبار ، بايد روانه شويد و با مال و جانتان در راه خدا پيکار کنيد . اين براى شما بهتر است اگر بدانيد . (41) |
لَوْ كَانَ عَرَضًا قَرِيبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لَاتَّبَعُوكَ وَلَٰكِنْ بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّقَّةُ ۚ وَسَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَكُمْ يُهْلِكُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (42) |
اگر چشم انداز جهادى که مردم را بدان فرا خواندى غنيمتى نزديک و در دسترس و سفرى آسان و کوتاه بود منافقان در پى تو مى آمدند ، ولى راه تا معرکه تبوک بر آنان دور و دراز آمد و آن را دشوار ديدند و در آن شرکت نکردند و به زودى وقتى از اين غزوه بازگشتيد به خدا سوگند خواهند خورد که اگر مى توانستيم با شما خارج مى شديم . آنان با اين شيوه اى که در پيش گرفته اند ، خود را نابود مى کنند و خدا مى داند که آنان قطعاً دروغگويند . (42) |
عَفَا اللَّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الْكَاذِبِينَ (43) |
خدا بر تو ببخشايد ، چرا به آنان رخصت دادى که در جهاد شرکت نکنند ؟ اگر مى خواستى رخصت نمى دادى و سزاوارتر آن بود که چنين مى کردى تا بدين وسيله آنان را مى آزمودى تا کسانى که راست گفته اند براى تو معلوم شوند و دروغگويان را بشناسى . (43) |
لَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ أَنْ يُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ (44) |
کسانى که واقعاً به خدا و روز واپسين ايمان آورده اند ، از تو براى ترک جهاد با مال و جان خود رخصت نمى طلبند ، زيرا آنان اهل تقوا هستند و به ضرورت جهاد آگاهى دارند و خدا هم به تقواپيشگان داناست . (44) |
إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ (45) |
تنها کسانى که به خدا و روز واپسين ايمان ندارند و دل هايشان به شک آلوده است و همواره در شک خود سرگردانند ، از تو اجازه مى خواهند که رهسپار ميدان جهاد نشوند . (45) |
۞ وَلَوْ أَرَادُوا الْخُرُوجَ لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَٰكِنْ كَرِهَ اللَّهُ انْبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِيلَ اقْعُدُوا مَعَ الْقَاعِدِينَ (46) |
آنان خواستار جهاد نيستند ، اگر خواستار آن بودند ساز و برگى براى آن فراهم مى آوردند ، و خدا هم بسيج آنان را خوش نداشت و به کيفر نفاقشان رغبت به جهاد را از آنان سلب کرد و آنها را از اين کار بازداشت و مؤمنان را از خطر آنان رهانيد و از درونشان به آنان ندا داده شد که با خانه نشينان همنشين باشيد . (46) |
لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ مَا زَادُوكُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا خِلَالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَفِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ (47) |
اگر در ميان شما رهسپار ميدان جهاد مى شدند ، جز بر تباهى و تشويش خاطر شما نمى افزودند و به سرعت ميان شما فساد و آشوب به پا مى کردند و تفرقه و اختلاف شما را مى خواستند ، و در ميان شما کسانى هستند که به سخنان آنها گوش مى سپارند و خواسته هايشان را اجابت مى کنند ، و خداوند به ستمکاران داناست . (47) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |