| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 284 |
|
| مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا (18) |
| هر کس بهره زندگى دنياى زودگذر را بخواهد و از سراى آخرت چشم بپوشد ، در اين دنيا به هر کس که بخواهيم و هر اندازه بخواهيم بى هيچ تأخيرى عطا مى کنيم ، آن گاه دوزخ را براى او مقرّر مى داريم تا ملامت شده و مطرود از رحمت خدا به آن درآيد و به آتش آن بسوزد . (18) |
| وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا (19) |
| و هر کس زندگى آخرت را بخواهد و براى آن تلاشى درخورِ آن کند و به خدا و پيامبران ايمان داشته باشد ، اينانند که تلاششان سپاسگزارى شده و مورد پذيرش خدا قرار خواهد گرفت . (19) |
| كُلًّا نُمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا (20) |
| هر دو گروه ـ هم دنياطلبان و هم آخرت طلبان ـ را از عطاى پروردگارت مدد مى رسانيم ، و براى عطاى پروردگارت حد و مرزى نيست و از کسى باز داشته نمى شود و هر کس به قدر استحقاق خود آن را دريافت مى کند . (20) |
| انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا (21) |
| بنگر که چگونه در دنيا برخى از مردم را در بهره مندى از موهبت ها بر برخى ديگر برترى داده ايم ; بدين سان در آخرت نيز آنان را يکسان قرار نمى دهيم ، بلکه سراى آخرت درجاتى بالاتر دارد و برترىِ مقامات آن بيشتر است . (21) |
| لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا (22) |
| با وجود خدا معبود ديگرى براى خود قرار مده که نکوهيده و بى ياور از تقرّب به خدا باز خواهى ماند . (22) |
| ۞ وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا (23) |
| و پروردگار تو مقرّر داشته است که جز او را نپرستيد و به پدر و مادر خود نيکى کنيد . اگر يکى از آن دو يا هر دو ، در کنار تو به کهنسالى رسيدند به آنان کلمه اى ناخوشايند مگوى ، و با آنان پرخاشگرى مکن ، و با ادب و احترام با آنان سخن بگوى . (23) |
| وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا (24) |
| و از سر مهربانى بال فروتنى را براى آن دو بگستر و بگو : پروردگارا ، بر آنان رحمت آور ، چنان که مرا در کودکى پروردند . (24) |
| رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ ۚ إِنْ تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُورًا (25) |
| پروردگارتان به آنچه در دل هاى شماست از شما داناتر است . اگر واقعاً شايسته باشيد ، چنانچه در حق پدر و مادرتان کوتاهى نموديد و پس از آن توبه کرديد ، قطعاً خدا توبه کنندگان را مى آمرزد . (25) |
| وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا (26) |
| و حق خويشاوند و بينوا و در راه مانده را به او بده و هرگز به اسراف ريخت و پاش مکن . (26) |
| إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا (27) |
| چرا که ريخت و پاش کنندگان اسرافکار برادران ( همدم و همگام ) شياطين اند ، و ابليس آن شيطان بزرگ همواره نسبت به نعمت هاى پروردگارش ناسپاس بوده است . (27) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |