| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 67 |
|
| ۞ وَسَارِعُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ (133) |
| و به سوى آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى که گستره آن آسمان ها و زمين است و براى تقواپيشگان آماده شده است بشتابيد . (133) |
| الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (134) |
| تقواپيشگان کسانى اند که در آسايش و تنگى از اموال خود در راه خدا انفاق مى کنند و خشم خود را فرو مى خورند و از لغزش مردم در مى گذرند . اينان نيکوکارند و خدا نيکوکاران را دوست مى دارد . (134) |
| وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَىٰ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ (135) |
| و کسانى اند که چون کار زشتى انجام دهند يا در اثر گناهى به خود ستم کنند خدا را به ياد مى آورند و براى گناهانشان آمرزش مى طلبند ـ و چه کسى جز خدا گناهان را مى آمرزد ؟ ـ و بر گناهانى که مرتکب شده اند اصرار نمىورزند و مى دانند ]که اصرار بر گناه باعث سبک شمردن فرمان خداست[ . (135) |
| أُولَٰئِكَ جَزَاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ (136) |
| اينان سزايشان آمرزشى از جانب پروردگارشان و بهشتى است با بوستان هايى انبوه از درختان که از زير آنها جوى ها روان است و در آنها جاودانه اند ، و پاداش عمل کنندگان پاداشى نيکوست . (136) |
| قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (137) |
| بى گمان ، پيش از شما نيز سنت هايى بوده و سپرى شده است ]امت ها روش هايى داشته اند و خدا براساس آن سنت هايى را جارى ساخته است[ . پس در زمين بگرديد و بنگريد که فرجام کسانى که آيات خدا را دروغ شمردند چگونه بوده است . (137) |
| هَٰذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ (138) |
| اين براى عموم مردم نشان دادن ]عبرت ها[ است و براى تقواپيشگان رهنمود و پندى است . (138) |
| وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (139) |
| اى مؤمنان ، در تصميم خود سستى مکنيد و از شکست خويش در جنگ اُحُد اندوهگين نشويد ; چرا که اگر شما ايمان داشته باشيد برتريد . (139) |
| إِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ ۚ وَتِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَتَّخِذَ مِنْكُمْ شُهَدَاءَ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ (140) |
| اگر در آن جنگ گزندى به شما رسيد ( گروهى از شما کشته و گروهى زخمى شدند ) ، به آن مردم کفرپيشه نيز گزندى مانند آن رسيد ; پس جاى اندوه نيست . ما اين روزها ]= روزهاى شکست و پيروزى[ را ميان مردم مى گردانيم تا کارهايى که بايد ، انجام شود و خدا کسانى را که ايمان آورده اند معلوم دارد و از ميان شما گواهانِ اعمال را برگيرد ، و خدا ستمکاران را دوست نمى دارد . (140) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |