| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 86 |
|
| وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِأَعْدَائِكُمْ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ وَلِيًّا وَكَفَىٰ بِاللَّهِ نَصِيرًا (45) |
| آنان دشمنان شمايند ، و خدا دشمنان شما را بهتر مى شناسد ، پس مبادا شما را با اظهار محبت و وعده يارى فريب دهند . کافى است که خدا سرپرست شما باشد و کافى است که خدا ياورتان باشد . (45) |
| مِنَ الَّذِينَ هَادُوا يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَيَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَاسْمَعْ غَيْرَ مُسْمَعٍ وَرَاعِنَا لَيًّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَطَعْنًا فِي الدِّينِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ قَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَاسْمَعْ وَانْظُرْنَا لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ وَأَقْوَمَ وَلَٰكِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا (46) |
| دشمنان شما يهوديانند ، آنان سخنان را از جايگاهش مى گردانند و تحريف مى کنند و مى گويند : شنيديم و نافرمانى کرديم ، و در خطاب به پيامبر مى گويند : بشنو که شنوايى داده نشوى ! اين سخن را از خطاب « راعنا » در حالى که زبانشان را به آن مى پيچانند و در دين طعنه مى زنند ، اراده مى کنند . و اگر مى گفتند : شنيديم و فرمانبردارى کرديم ، و بشنو و به ما مهلت ده تا سخن خود را به روشنى بيان کنيم ، براى آنان بهتر و استوارتر بود ، ولى چنين انتظارى از آنان به دور است ، زيرا خداوند آنان را به سزاى کفرشان لعنت کرده است ; ازاين رو جز اندکى از آنان ايمان نخواهند آورد . (46) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ آمِنُوا بِمَا نَزَّلْنَا مُصَدِّقًا لِمَا مَعَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهًا فَنَرُدَّهَا عَلَىٰ أَدْبَارِهَا أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَمَا لَعَنَّا أَصْحَابَ السَّبْتِ ۚ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا (47) |
| اى کسانى که کتاب آسمانى به شما داده شده است ، به اين قرآن که به سوى شما فرو فرستاده ايم و تورات و انجيلى را که با شماست تأييد مى کند ، ايمان بياوريد ، پيش از آن که چهره هايى را که بايد روى به کمال آورد محو کنيم و در نتيجه آنها را به واپس ( روى به تيره بختى ) بازگردانيم ، يا همان گونه که « اصحاب سبت » را از رحمت خود دور ساختيم ، آنان را نيز از رحمت خود دور سازيم ، و فرمان خدا انجام شدنى است . (47) |
| إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَنْ يَشَاءُ ۚ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرَىٰ إِثْمًا عَظِيمًا (48) |
| انکار قرآن شرک است و قطعاً خدا اين گناه را که به او شرک ورزيده شود نمى آمرزد ، و کمتر از آن را براى هر که بخواهد مى آمرزد . و هر کس به خدا شرک ورزد ، قطعاً دروغى بافته و گناهى بزرگ مرتکب شده است . (48) |
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ ۚ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشَاءُ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا (49) |
| آيا به کسانى که خود را پاک و رشديافته مى شمرند ننگريسته اى ؟ آنان حق ندارند زبان به مدح خويش بگشايند ، بلکه خداست که هر که را بخواهد به پاکى مى ستايد و در ستايش آنان به اندازه رشته هسته خرمايى به آنان ستم نمى شود . (49) |
| انْظُرْ كَيْفَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۖ وَكَفَىٰ بِهِ إِثْمًا مُبِينًا (50) |
| بنگر که يهوديان چگونه بر خدا دروغ مى بندند ، و همين بس که اين کارشان گناهى آشکار است . (50) |
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَٰؤُلَاءِ أَهْدَىٰ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا (51) |
| آيا به کسانى که بهره اى از کتاب آسمانى يافته اند ( يهوديان ) ننگريسته اى که به « جبت » و « طاغوت » ايمان مى آورند و درباره کفرپيشگان مشرک مى گويند : اينان از کسانى که ]به محمّد[ ايمان آورده اند راهيافته ترند ؟ (51) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |