| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 94 |
|
| لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (95) |
| مؤمنانِ وانشسته از جهاد که آسيب مند نيستند ، با آنان که با مال و جان خود در راه خدا پيکار مى کنند يکسان نيستند ، زيرا خداوند کسانى را که با مال و جان خود جهاد مى کنند در مقام و منزلت بر وانشستگان برترى داده ، و خدا همه مؤمنان ـ چه مجاهدان و چه آسيب مندان و چه وانشستگان با ايمانى که حضورشان در جهاد ضرورت ندارد ـ را به فرجامى نيکو مژده داده است ، و خدا مجاهدان را بر وانشستگان برترى بخشيده و براى آنان پاداشى بزرگ مقرر داشته است . (95) |
| دَرَجَاتٍ مِنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (96) |
| آن پاداش درجاتى از جانب او و آمرزش و رحمتى بزرگ است ، و خداوند آمرزنده و مهربان است . (96) |
| إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ۚ فَأُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (97) |
| کسانى که با پشت سر افکندن معارف الهى و احکام دين بر خود ستم کرده اند ، هنگامى که فرشتگان جانشان را مى گيرند به آنان مى گويند : در چه حال بوديد ؟ چرا به دين الهى پاى بند نبوديد ؟ مى گويند : ما در اين سرزمين تحت سيطره کفر و شرک ناتوان شمرده شده بوديم . فرشتگان مى گويند : مگر زمين خدا گسترده نبود که در آن هجرت کنيد و به سرزمينى برويد که بتوانيد دين خود را نگه داريد ؟ ازاين رو آنان جايگاهشان دوزخ است و آن بدبازگشتگاهى است . (97) |
| إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (98) |
| مگر آن مردان و زنان و کودکانِ زبون شمرده شده اى که نمى توانند براى رهايى خود چاره اى بينديشند و راهى براى خروج از تحت سيطره کافران نمى يابند . (98) |
| فَأُولَٰئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (99) |
| اينانند که اميد است خدا از آنها درگذرد ، چرا که خداوند بخشاينده و آمرزنده است . (99) |
| ۞ وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً ۚ وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (100) |
| هر کس براى رهايى از سيطره کافران و مشرکان در راه خدا هجرت کند ، در زمين مکان هاى بسيار و گشايش و فراخى خواهد يافت ، و هر کس از خانه خود بيرون رود در حالى که به سوى خدا و رسول او رهسپار مى شود ، سپس مرگ او را دريابد ، پاداشش برعهده خدا لازم شده است ، و خدا آمرزنده و مهربان است . (100) |
| وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُبِينًا (101) |
| و هنگامى که سفر کرديد ، اگر بيم آن داريد که کافران بر شما بتازند و شما را بيازارند ، بر شما گناهى نيست که از رکعات نماز بکاهيد ، به يقين کافران براى شما دشمنى آشکارند . (101) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |