| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 165 |
|
| قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (121) |
| گفتند: به پروردگار جهانيان ايمان آورديم؛ (121) |
| رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (122) |
| پروردگار موسى و هارون. (122) |
| قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌ مَكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْهَا أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (123) |
| فرعون گفت: آيا پيش از آنکه من به شما رخصت دهم به او ايمان آورديد؟ اين حيله‌اى است که درباره اين شهر انديشيده‌ايد تا مردمش را بيرون کنيد. به زودى خواهيد دانست. (123) |
| لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (124) |
| دستها و پايهايتان را به خلاف يکديگر خواهم بريد و همگيتان را بر دار خواهم کرد. (124) |
| قَالُوا إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ (125) |
| گفتند: ما به نزد پروردگارمان باز مى‌گرديم. (125) |
| وَمَا تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءَتْنَا ۚ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ (126) |
| خشم بر ما نمى‌گيرى، جز آنکه چون نشانه‌هاى پروردگارمان بر ما آشکار شد به آنها ايمان آورديم. اى پروردگار ما، بر ما شکيبايى ببار و ما را مسلمان بميران. (126) |
| وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَآلِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءَهُمْ وَنَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ (127) |
| مهتران قوم فرعون گفتند: آيا موسى و قومش را مى‌گذارى تا در زمين فساد کنند و تو و خدايانت را ترک گويد؟ گفت: پسرانشان را خواهم کشت و زنانشان را زنده خواهم گذاشت. ما بالاتر از ايشانيم و بر آنها غلبه مى‌يابيم. (127) |
| قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ (128) |
| موسى به قومش گفت: از خدا مدد جوييد و صبر پيشه سازيد که اين زمين از آن خداست و به هر کس از بندگانش که بخواهد آن را به ميراث مى‌دهد. و سرانجام نيک از آن پرهيزگاران است. (128) |
| قَالُوا أُوذِينَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنَا وَمِنْ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (129) |
| گفتند: پيش از آنکه تو بيايى در رنج بوديم و پس از آنکه آمدى باز در رنجيم. گفت: اميد است که پروردگارتان دشمنتان را هلاک کند و شما را در روى زمين جانشين او گرداند. آنگاه بنگرد که چه مى‌کنيد. (129) |
| وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْصٍ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ (130) |
| قوم فرعون را به قحط و نقصان محصول مبتلا کرديم، شايد پند گيرند. (130) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |