| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 258 |
|
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ۚ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ (19) |
| آيا نديده‌اى که خدا آسمانها و زمين را به حق آفريده است؟ اگر بخواهد شما را مى‌برد و مخلوقى تازه مى‌آورد. (19) |
| وَمَا ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ (20) |
| و اين بر خدا دشوار نيست. (20) |
| وَبَرَزُوا لِلَّهِ جَمِيعًا فَقَالَ الضُّعَفَاءُ لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا كُنَّا لَكُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا مِنْ عَذَابِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ قَالُوا لَوْ هَدَانَا اللَّهُ لَهَدَيْنَاكُمْ ۖ سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَجَزِعْنَا أَمْ صَبَرْنَا مَا لَنَا مِنْ مَحِيصٍ (21) |
| همه در پيشگاه خدا حاضر آيند. ناتوانان به آنان که گردنکشى مى‌کردند گويند: ما پيرو شما بوديم. آيا اکنون مى‌توانيد ما را به کار آييد و اندکى از عذاب خدا را از ما دفع کنيد؟ گويند: اگر خدا ما را هدايت کرده بود، ما نيز شما را هدايت مى‌کرديم. حال ما را راه خلاصى نيست، براى ما يکسان است چه بيتابى کنيم، چه شکيبايى ورزيم. (21) |
| وَقَالَ الشَّيْطَانُ لَمَّا قُضِيَ الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَكُمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَوَعَدْتُكُمْ فَأَخْلَفْتُكُمْ ۖ وَمَا كَانَ لِيَ عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا أَنْ دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي ۖ فَلَا تَلُومُونِي وَلُومُوا أَنْفُسَكُمْ ۖ مَا أَنَا بِمُصْرِخِكُمْ وَمَا أَنْتُمْ بِمُصْرِخِيَّ ۖ إِنِّي كَفَرْتُ بِمَا أَشْرَكْتُمُونِ مِنْ قَبْلُ ۗ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (22) |
| چون کار به پايان آيد، شيطان گويد: خدا به شما وعده داد و وعده او درست بود و من نيز به شما وعده دادم ولى وعده خود خلاف کردم. و برايتان هيچ دليل و برهانى نياوردم جز آنکه دعوتتان کردم شما نيز دعوت من اجابت کرديد؛ پس مرا ملامت مکنيد، خود را ملامت کنيد. نه من فريادرس شمايم، نه شما فريادرس من. از اينکه مرا پيش از اين شريک خدا کرده بوديد بيزارم. زيرا براى ستمکاران عذابى است دردآور. (22) |
| وَأُدْخِلَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ ۖ تَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ (23) |
| کسانى را که ايمان آورده‌اند و کارهاى شايسته کرده‌اند، به بهشتهايى که نهرها در آن جارى است درآورند؛ به فرمان پروردگارشان در آنجا جاودانه بمانند و به سلام، يکديگر را تحيت گويند. (23) |
| أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ (24) |
| آيا نديده‌اى که خدا چگونه مثل زد؟ سخن پاک چون درختى پاک است که ريشه‌اش در زمين استوار و شاخه‌هايش در آسمان است. (24) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |