| سوره 18 | سوره مبارکه الكهف | صفحه 298 |
|
| وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ قَالَ مَا أَظُنُّ أَنْ تَبِيدَ هَٰذِهِ أَبَدًا (35) |
| و آن مرد ستم بر خويشتن کرده به باغ خود درآمد و گفت: نپندارم که اين باغ هرگز از ميان برود. (35) |
| وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِنْ رُدِدْتُ إِلَىٰ رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيْرًا مِنْهَا مُنْقَلَبًا (36) |
| و نپندارم که قيامت هم بيايد. و اگر هم مرا نزد خدا برند، جايگاهى بهتر از اين باغ خواهم يافت. (36) |
| قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلًا (37) |
| دوستش که با او گفت و گو مى‌کرد گفت: آيا بر آن کس که تو را از خاک و سپس از نطفه بيافريد و مردى راست بالا کرد، کافر شده‌اى؟ (37) |
| لَٰكِنَّا هُوَ اللَّهُ رَبِّي وَلَا أُشْرِكُ بِرَبِّي أَحَدًا (38) |
| ولى او خداى يکتا پروردگار من است و من هيچ کس را شريک پروردگارم نمى‌سازم. (38) |
| وَلَوْلَا إِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَكَ قُلْتَ مَا شَاءَ اللَّهُ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مَالًا وَوَلَدًا (39) |
| چرا آنگاه که به باغ خود درآمدى نگفتى: هر چه خداوند خواهد، و هيچ نيرويى جز نيروى خدا نيست؟ اگر مى‌بينى که دارايى و فرزند من کمتر از تو است، (39) |
| فَعَسَىٰ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْرًا مِنْ جَنَّتِكَ وَيُرْسِلَ عَلَيْهَا حُسْبَانًا مِنَ السَّمَاءِ فَتُصْبِحَ صَعِيدًا زَلَقًا (40) |
| شايد پروردگار من مرا چيزى بهتر از باغ تو دهد. شايد بر آن باغ صاعقه‌اى بفرستد و آن را به زمينى صاف و لغزنده بدل سازد. (40) |
| أَوْ يُصْبِحَ مَاؤُهَا غَوْرًا فَلَنْ تَسْتَطِيعَ لَهُ طَلَبًا (41) |
| يا آب آن بر زمين فرو رود و هرگز به يافتن آن قدرت نيابى. (41) |
| وَأُحِيطَ بِثَمَرِهِ فَأَصْبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ عَلَىٰ مَا أَنْفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُشْرِكْ بِرَبِّي أَحَدًا (42) |
| به ثمره‌اش آفت رسيد و بامدادان دست حسرت بر دست مى‌ساييد که چه هزينه‌اى کرده بود و اکنون همه بناهايش فرو ريخته است. و مى‌گويد: اى کاش کسى را شريک پروردگارم نساخته بودم. (42) |
| وَلَمْ تَكُنْ لَهُ فِئَةٌ يَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَمَا كَانَ مُنْتَصِرًا (43) |
| جز خدا گروهى که به ياريش برخيزند نبود و خود قدرت نداشت. (43) |
| هُنَالِكَ الْوَلَايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ ۚ هُوَ خَيْرٌ ثَوَابًا وَخَيْرٌ عُقْبًا (44) |
| آنجا يارى کردن خداى حق را سزد. پاداش او بهتر و سرانجامش نيکوتر است. (44) |
| وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيمًا تَذْرُوهُ الرِّيَاحُ ۗ وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ مُقْتَدِرًا (45) |
| برايشان زندگى دنيا را مثَل بزن که چون بارانى است که از آسمان ببارد و با آن گياهان گوناگون به فراوانى برويد. ناگاه خشک شود و باد بر هر سو پراکنده‌اش سازد. و خدا بر هر کارى تواناست. (45) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |