سوره 59 | سوره مبارکه الحشر | صفحه 546 |
|
ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۖ وَمَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (4) |
و اين به کيفر آن بود که با خدا و پيامبرش مخالفت ورزيدند؛ و هر که با خدا مخالفت مىورزد بداند که خدا به سختى عقوبت مىکند. (4) |
مَا قَطَعْتُمْ مِنْ لِينَةٍ أَوْ تَرَكْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَىٰ أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ (5) |
هر درخت خرمايى را که بريديد، يا آن را بر ريشهاش باقى گذارديد، به فرمان خدا بود تا نافرمانان خوار گردند. (5) |
وَمَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَلَا رِكَابٍ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (6) |
و آنچه خدا از داراييشان به پيامبر خود غنيمت داد، آن نبود که شما با اسب يا شترى بر آن تاخته بوديد؛ بلکه خدا پيامبرانش را بر هر که بخواهد مسلط مىسازد، و خدا بر هر چيزى قادر است. (6) |
مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ ۚ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (7) |
آن غنيمتى که خدا از مردم قريهها نصيب پيامبرش کرده است از آن خداست و پيامبر و خويشاوندان و يتيمان و مسکينان و مسافران در راه مانده، تا ميان توانگرانتان دست به دست نشود. هر چه پيامبر به شما داد بستانيد، و از هر چه شما را منع کرد اجتناب کنيد. و از خدا بترسيد که خدا سخت عقوبت است. (7) |
لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (8) |
نيز غنايم از آن مهاجران فقيرى است که از سرزمينشان رانده شدهاند و آنها در طلب فضل و خشنودى خدايند و خدا و پيامبرش را يارى مىکنند، اينان راستگويانند. (8) |
وَالَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ۚ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (9) |
و کسانى که پيش از آمدن مهاجران در ديار خود بودهاند و ايمان آوردهاند، آنهايى را که به سويشان مهاجرت کردهاند دوست مىدارند. و از آنچه مهاجران را داده مىشود در دل احساس حسد نمىکنند، و ديگران را بر خويش ترجيح مىدهند هر چند خود نيازمند باشند. و آنان که از بخل خويش در امان مانده باشند رستگارانند. (9) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |