| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 94 |
|
| لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (95) |
| مؤمنانى که بى‌هيچ رنج و آسيبى از جنگ سر مى‌تابند با کسانى که به مال و جان خويش در راه خدا جهاد مى‌کنند برابر نيستند. خدا کسانى را که به مال و جان خويش جهاد مى‌کنند بر آنان که از جنگ سر مى‌تابند به درجتى برترى داده است. و خدا همه را وعده‌هاى نيکو داده است. و جهادکنندگان را بر آنها که از جهاد سر مى‌تابند به مزدى بزرگ برترى نهاده است. (95) |
| دَرَجَاتٍ مِنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (96) |
| درجاتى از جانب خدا و آمرزش و رحمتى؛ که او آمرزنده و مهربان است. (96) |
| إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ۚ فَأُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (97) |
| کسانى هستند که فرشتگان جانشان را مى‌ستانند در حالى که بر خويشتن ستم کرده بودند. از آنها مى‌پرسند: در چه کارى بوديد؟ گويند: ما در روى زمين مردمى بوديم زبون گشته. فرشتگان گويند: آيا زمين خدا پهناور نبود که در آن مهاجرت کنيد؟ مکان اينان جهنم است و سرانجامشان بد. (97) |
| إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (98) |
| مگر مردان و زنان و کودکان ناتوانى که هيچ چاره‌اى نيابند و به هيچ جا راه نبرند. (98) |
| فَأُولَٰئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (99) |
| باشد که خداشان عفو کند که خدا عفوکننده و آمرزنده است. (99) |
| ۞ وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً ۚ وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (100) |
| آن کس که در راه خدا مهاجرت کند در روى زمين برخورداريهاى بسيار و گشايشها خواهد يافت. و هر کس که از خانه خويش بيرون آيد تا به سوى خدا و رسولش مهاجرت کند و آنگاه مرگ او را دريابد، مزدش بر عهده خداست، و خدا آمرزنده و مهربان است. (100) |
| وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُبِينًا (101) |
| و چون در زمين سفر کنيد، گناهى نيست که اگر بيم آن داشتيد که کافران به شما زيان رسانند، نماز خويش کوتاه کنيد. زيرا کافران دشمن آشکار شما هستند. (101) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |