| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 101 |
|
| الَّذِينَ يَتَرَبَّصُونَ بِكُمْ فَإِنْ كَانَ لَكُمْ فَتْحٌ مِنَ اللَّهِ قَالُوا أَلَمْ نَكُنْ مَعَكُمْ وَإِنْ كَانَ لِلْكَافِرِينَ نَصِيبٌ قَالُوا أَلَمْ نَسْتَحْوِذْ عَلَيْكُمْ وَنَمْنَعْكُمْ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ۚ فَاللَّهُ يَحْكُمُ بَيْنَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ وَلَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا (141) |
| آنان که همواره حوادثي را براي شما انتظار مي برند، اگر از سوي خدا برايتان فتح و پيروزي رسد، مي گويند: مگر ما با شما [در ميدان جنگ] نبوديم؟ [پس سهم ما را از غنايم جنگي بپردازيد.] و اگر براي کافران بهره اي اندک [از غلبه و پيروزي] باشد، به آنان مي گويند: آيا [ما که در ميان ارتش اسلام بوديم] بر شما چيره و مسلّط نبوديم؟ [ولي ديديد که ازضربه زدن به شما خودداري کرديم] و شما را [ازآسيب و زيان مؤمنان] مانع مي شديم [پس سهم غنيمت ما را بدهيد.] خدا روز قيامت ميان شما داوري مي کند؛ و خدا هرگز هيچ راه سلطه اي به سود کافران بر ضد مؤمنان قرار نداده است. (141) |
| إِنَّ الْمُنَافِقِينَ يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَهُوَ خَادِعُهُمْ وَإِذَا قَامُوا إِلَى الصَّلَاةِ قَامُوا كُسَالَىٰ يُرَاءُونَ النَّاسَ وَلَا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا (142) |
| منافقان همواره با خدا نيرنگ مي کنند، و حال آنکه خدا کيفر دهنده نيرنگ آنان است. و هنگامي که به نماز مي ايستند، با کسالت مي ايستند، و همواره در برابر مردم رياکاري مي کنند؛ و خدا را جز اندکي به ياد نمي آورند. (142) |
| مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذَٰلِكَ لَا إِلَىٰ هَٰؤُلَاءِ وَلَا إِلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا (143) |
| منافقان ميان کفر و ايمان متحيّر و سرگردانند، نه [با تمام وجود] با مؤمنانند و نا با کافران. و هر که را خدا [به کيفر اعمال زشتش] گمراه کند، هرگز براي او راهي [به سوي هدايت] نخواهي يافت. (143) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ ۚ أَتُرِيدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطَانًا مُبِينًا (144) |
| اي اهل ايمان! کافران را به جاي مؤمنان، سرپرست و يار خود مگيريد. آيا مي خواهيد براي خدا بر ضد خودتان دليلي آشکار [نسبت به عذابتان در دنيا و آخرت] قرار دهيد؟! (144) |
| إِنَّ الْمُنَافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصِيرًا (145) |
| بي ترديد منافقان در پايين ترين طبقه از آتش اند، و هرگز براي آنان ياوري نخواهي يافت. (145) |
| إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَاعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَأَخْلَصُوا دِينَهُمْ لِلَّهِ فَأُولَٰئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ ۖ وَسَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (146) |
| مگر کساني که [از گناه بزرگ نفاق] توبه کردند، و [مفاسد خود را] اصلاح نمودند، و به خدا تمسّک جستند، وعبادتشان را براي خدا خالص ساختند؛ پس آنان در زمره مؤمنان اند، وخدا به مؤمنان پاداشي بزرگ خواهد داد. (146) |
| مَا يَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذَابِكُمْ إِنْ شَكَرْتُمْ وَآمَنْتُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ شَاكِرًا عَلِيمًا (147) |
| اگر شما سپاس گزارِ [نعمت هايِ بي شمارِ حق] باشيد و ايمان آوريد، خدا را با عذاب شما چه کار؟ خدا همواره پاداش دهنده و داناست. (147) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |