| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 130 |
|
| قُلْ أَيُّ شَيْءٍ أَكْبَرُ شَهَادَةً ۖ قُلِ اللَّهُ ۖ شَهِيدٌ بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۚ وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَٰذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ ۚ أَئِنَّكُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرَىٰ ۚ قُلْ لَا أَشْهَدُ ۚ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ (19) |
| [به کافران و مشرکان که براي حق بودنِ نبوتت گواه مي طلبند] بگو: گواهي چه کسي از همه گواهان بزرگ تر است [تا او را بر حقّانيّت نبوتم براي شما گواه آورم]؟ بگو: خدا ميان من وشما گواه است [که گواهي اش بزرگ ترين ومطمئن ترين و صحيح ترين گواهي هاست]، و اين قرآن [که گواهي خدا بر حقّانيّت نبوّت من است] به من وحي شده تا به وسيله آن شما وهر کس را که اين قرآن به او مي رسد بيم دهم. آيا شما [با دليل استوار و محکم] گواهي مي دهيد که با خدا معبودهاي ديگري به عنوان شريک هست؟ بگو: [چون دليلي وجود ندارد] من گواهي نمي دهم. بگو: فقط معبود يگانه و يکتا اوست، و من از معبودهاي باطلي که شريک او قرار مي دهيد، بيزارم. (19) |
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ ۘ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (20) |
| کساني که به آنان کتاب آسماني داديم، همان گونه که پسرانشان را مي شناسند [بر اساس اوصافي که در کتاب هايشان بيان شده] پيامبر را مي شناسند؛ فقط کساني که سرمايه وجودشان را تباه کردند، ايمان نمي آورند. (20) |
| وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (21) |
| ستمکارتر از کسي که بر خدا دروغ بسته، يا آيات او را تکذيب کرده، کيست؟ يقيناً ستمکاران، رستگار نخواهند بود. (21) |
| وَيَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا أَيْنَ شُرَكَاؤُكُمُ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (22) |
| و [ياد کنيد] روزي که همه آنان را [در عرصه قيامت] جمع مي کنيم، سپس به کساني که شرک ورزيده اند، مي گوييم: شريکانتان که آنان را شريک خدا مي پنداشتيد، کجايند [تا شما را از عذاب امروز نجات دهند؟] (22) |
| ثُمَّ لَمْ تَكُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا وَاللَّهِ رَبِّنَا مَا كُنَّا مُشْرِكِينَ (23) |
| پس [آن روز] بهانه و عذرشان [براي رهايي از عذاب] فقط اين است که خواهند گفت: به خدا پروردگارمان سوگند، که ما مشرک نبوديم!! (23) |
| انْظُرْ كَيْفَ كَذَبُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ ۚ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (24) |
| با تأمل بنگر که چگونه بر خود دروغ مي بندند؛ وآنچه را به دروغ شريک خدا مي دانستند از دستشان رفت وگم شد. (24) |
| وَمِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ ۖ وَجَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۚ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا ۚ حَتَّىٰ إِذَا جَاءُوكَ يُجَادِلُونَكَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (25) |
| گروهي از آنان به سخنانت گوش مي دهند، و ما [به کيفر لجاجت وکفرشان] بر دل هايشان پوشش هايي قرار داديم که آن را نفهمند، و در گوش هايشان سنگيني نهاديم [تا نشنوند]. و اگر همه نشانه هاي حق را ببينند باز هم به آن ايمان نمي آورند؛ تا آنجا که وقتي به محضرت مي آيند با تو مجادله وستيزه مي کنند، کافران [از روي لجاجت وعناد] مي گويند: اين [قرآن] جز افسانه هاي پيشينيان نيست. (25) |
| وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ ۖ وَإِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ (26) |
| و آنان ديگران را [از توجه به قرآن] بازمي دارند و خود نيز از آن دور مي شوند، اينان جز خود را به هلاکت نمي اندازند، و [اين خطر را] درک نمي کنند. (26) |
| وَلَوْ تَرَىٰ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقَالُوا يَا لَيْتَنَا نُرَدُّ وَلَا نُكَذِّبَ بِآيَاتِ رَبِّنَا وَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (27) |
| اگر هنگامي که آنان را بر آتش [دوزخ] نگه داشته اند ببيني [حالتي ذلت بار و وضعي هول انگيز مي بيني] مي گويند: اي کاش به دنيا بازگردانده مي شديم، و در آنجا آيات پروردگارمان را تکذيب نمي کرديم، و از مؤمنان مي شديم. (27) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |