سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 144 |
|
فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ (125) |
پس کسي را که خدا بخواهد هدايت کند، سينه اش را براي [پذيرفتن] اسلام مي گشايد؛ و کسي را که [به خاطر لجاجت و عنادش] بخواهد گمراه نمايد، سينه اش را چنان تنگ مي کند که گويي به زحمت در آسمان بالا مي رود؛ خدا اين گونه پليدي را بر کساني که ايمان نمي آورند، قرار مي دهد. (125) |
وَهَٰذَا صِرَاطُ رَبِّكَ مُسْتَقِيمًا ۗ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ (126) |
و اين [قرآن و اسلام] راه راست پروردگار توست؛ ما آيات را براي گروهي که متذکّر مي شوند، بيان کرديم. (126) |
۞ لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۖ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (127) |
براي آنان نزد پروردگارشان خانه سلامت و امن است؛ و به پاداش کارهاي پسنديده اي که همواره انجام مي دادند يار و سرپرست آنان است. (127) |
وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ ۖ وَقَالَ أَوْلِيَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِي أَجَّلْتَ لَنَا ۚ قَالَ النَّارُ مَثْوَاكُمْ خَالِدِينَ فِيهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (128) |
و [ياد کنيد] روزي که همه جن و انس را جمع مي کنيم [و به طايفه جن مي گوييم:] اي گروه جن! شما [با وسوسه و اغواگريِ خود] در بسياري از انسان ها ميل و رغبت کرديد [تا آنان را گمراه کنيد] و دوستانشان از ميان انسان ها مي گويند: پروردگارا! هر يک از ما دو گروه [پيشوايان و پيروان] از ديگري بهره برداري کرديم [ما پيروان به بهره هاي نامشروع رسيديم، و پيشوايان از منحرف کردن ما بهره ناروا بردند] تا به آن مدت از عمري که براي ما مقرّر کرده بودي، رسيديم. [خدا] مي گويد: آتش، جايگاه شماست، در آن جاودانه ايد، مگر آنکه خدا نجات شما را بخواهد؛ يقيناً پروردگارت حکيم و داناست. (128) |
وَكَذَٰلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (129) |
اين گونه برخي ستمکاران را بر برخي به کيفر گناهاني که همواره مرتکب مي شدند، مسلط و چيره مي کنيم. (129) |
يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا ۚ قَالُوا شَهِدْنَا عَلَىٰ أَنْفُسِنَا ۖ وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا كَافِرِينَ (130) |
[در قيامت خطاب مي رسد:] اي گروه جن و انس! آيا براي شما از جنس خودتان پيامبراني نيامدند که همواره آيات مرا بر شما مي خواندند و شما را از ديدار امروزتان هشدار مي دادند؟ مي گويند: ما به زيان خود گواهي مي دهيم [که آمدند، ولي ما تکذيبشان کرديم] و [جلوه هاي پر زرق و برق] زندگي دنيا آنان را فريفت، و [اکنون در اين عرصه هول انگيز] به زيان خود گواهي مي دهند که [در دنيا] کافر بودند. (130) |
ذَٰلِكَ أَنْ لَمْ يَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ (131) |
اين [فرستادن پيامبران] براي اين است که پروردگارت مردم شهرها و آبادي ها را در حالي که اهلشان [پيش از آمدن پيامبران] بي خبر [از توحيد و معاد و حقايق] باشند، از روي ستم هلاک نمي کند. (131) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |