سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 194 |
|
انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (41) |
با شتاب با تجهيزات سبک و سنگين [و سواره، پياده، پير و جوان به سوي ميدان نبرد] بيرون رويد، و با اموال و جان هايتان در راه خدا جهاد کنيد که اگر دانا [يِ به حقايق] باشيد اين براي شما بهتر است. (41) |
لَوْ كَانَ عَرَضًا قَرِيبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لَاتَّبَعُوكَ وَلَٰكِنْ بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّقَّةُ ۚ وَسَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَكُمْ يُهْلِكُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (42) |
اگر [براي مسلمانان سست اراده و منافقانِ مسلمان نما] غنيمتي [بي رنج و مشقت] در دسترس بود و [راه] سفر [به سوي ميدان نبرد] کوتاه و آسان بود، مسلماً به دنبال تو مي آمدند، ولي پيمودن راه طولاني پر مشقت به نظرشان طاقت فرسا آمد، و به زودي به خدا سوگند مي خورند که اگر توانايي داشتيم يقيناً با شما بيرون مي آمديم [آنان] خود را [به دروغ و تزويرشان] هلاک مي کنند و خدا مي داند که بي ترديد آنان دروغگويند. (42) |
عَفَا اللَّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الْكَاذِبِينَ (43) |
خدا تو را مورد بخشش و لطف قرار دهد، چرا پيش از آنکه [راستگويي] راستگويان بر تو روشن شود، و دروغگويان را بشناسي [از روي مهر و محبتي که به ايشان داري] به آنان اجازه [ترک جنگ] دادي؟ (43) |
لَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ أَنْ يُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ (44) |
آنان که به خدا و روز قيامت ايمان دارند از تو براي بازايستادن از جهاد با اموال و جان هايشان اجازه نمي خواهند [بلکه در هر شرايطي مشتاقانه به سوي ميدان نبرد بيرون مي روند]؛ و خدا به پرواپيشگان داناست. (44) |
إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ (45) |
فقط کساني از تو اجازه ترک جهاد مي خواهند که به خدا و روز قيامت ايمان ندارند و دل هايشان [در انجام فرمان هاي حق] دچار ترديد است و همواره در ترديدشان سرگردانند. (45) |
۞ وَلَوْ أَرَادُوا الْخُرُوجَ لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَٰكِنْ كَرِهَ اللَّهُ انْبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِيلَ اقْعُدُوا مَعَ الْقَاعِدِينَ (46) |
و اگر براي بيرون رفتن [به سوي ميدان نبرد] تصميم جدّي داشتند، مسلماً براي آن ساز و برگ آماده مي کردند، ولي خدا [به سبب سستي اراده و نفاقشان] برانگيختن آنان را [به سوي ميدان نبرد] خوش نداشت، پس آنان را از حرکت بازداشت، و [انگار به آنان] گفته شد: با نشستگان [در خانه ها که به علتي معذور از جنگند] بنشينيد. (46) |
لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ مَا زَادُوكُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا خِلَالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَفِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ (47) |
اگر [هم] با شما بيرون مي آمدند، جز شرّ و فساد به شما نمي افزودند و مسلماً خود را براي سخن چيني [و نمّامي] در ميان شما قرار مي دادند تا [براي از هم گسستن شيرازه سپاه اسلام] فتنه جويي کنند و در ميان شما جاسوساني براي آنان هستند [که به نفعشان خبرچيني مي کنند]؛ و خدا به ستمکاران داناست. (47) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |