| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 207 |
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قَاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَلْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ (123) |
| اي اهل ايمان! با کافراني که هم جوار شما هستند، نبرد کنيد؛ و آنان بايد در شما سرسختي و شدت يابند؛ و بدانيد که خدا با پرهيزکاران است. (123) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زَادَتْهُ هَٰذِهِ إِيمَانًا ۚ فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَهُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (124) |
| و هنگامي که سوره اي نازل شود، برخي از منافقان به اهل ايمان گويند: اين سوره، ايمان کدام يک از شما را افزود؟ ولي کساني که ايمان آورده اند اين سوره بر ايمانشان افزود، و آنان [از نزول اين سوره] شادمان مي شوند. (124) |
| وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَىٰ رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ (125) |
| اما کساني که در دل هايشان بيماري [نفاق] است، پس پليدي بر پليديشان افزود و در حالي که کافر بودند از دنيا رفتند. (125) |
| أَوَلَا يَرَوْنَ أَنَّهُمْ يُفْتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ لَا يَتُوبُونَ وَلَا هُمْ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| آيا نمي بينند که در هر سال يک بار يا دو بار [به وسيله جهاد يا پيش آمدهاي ديگر] آزمايش مي شوند، ولي نه توبه مي کنند ونه پند مي گيرند. (126) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ نَظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ هَلْ يَرَاكُمْ مِنْ أَحَدٍ ثُمَّ انْصَرَفُوا ۚ صَرَفَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَفْقَهُونَ (127) |
| و هنگامي که سوره اي نازل شود برخي از منافقان به برخي ديگر، نگاهِ [مرموزانه] مي کنند [و به سبب نگراني از برملا شدن نفاقشان مي گويند:] آيا کسي شما را مي بيند؟ سپس [به صورت مخفيانه از محضر پيامبر خدا] بازمي گردند، خدا دل هايشان را [از حق] گردانيده است؛ زيرا آنان گروهي هستند که [حقايق را] نمي فهمند. (127) |
| لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (128) |
| يقيناً پيامبري از جنس خودتان به سويتان آمد که به رنج و مشقت افتادنتان بر او دشوار است، اشتياق شديدي به [هدايتِ] شما دارد، و نسبت به مؤمنان رؤوف و مهربان است. (128) |
| فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ ۖ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ (129) |
| پس اگر [منافقان] از حق روي گرداندند، بگو: خدا مرا بس است، هيچ معبودي جز او نيست، فقط بر او توکل کردم، و او پروردگار عرش بزرگ است. (129) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |