| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 271 |
|
| وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ نَحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (35) |
| و کساني که [به خدا] شرک ورزيدند [از روي جهل، و بي خردي و بدون دليل و برهان] گفتند: اگر خدا مي خواست نه ما و نه پدرانمان هيچ چيزي را جز او نمي پرستيديم، و هيچ چيزي را بدون [حکم و فرمان] او حرام نمي کرديم. کساني هم پيش از اينان بودند [در برابر حق] چنين کردند، پس آيا بر عهده پيامبران جز رساندن آشکار [پيام وحي، وظيفه اي] هست؟ (35) |
| وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36) |
| و همانا در هر امتي پيامبري فرستاديم که [اعلام کند که] خدا را بپرستيد و از [پرستش] طاغوت بپرهيزيد. پس خدا گروهي از آنان را [که لياقت نشان دادند] هدايت کرد و گروهي [ديگر را به سبب تکبّر و عنادشان] گمراهي بر آنان مقرّر شد. پس در زمين بگرديد و با تأمل بنگريد که سرانجام تکذيب کنندگان چگونه بود. (36) |
| إِنْ تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ (37) |
| هر چند بر هدايتشان حريص باشي [هدايت نمي يابند]؛ زيرا خدا کساني را که [به سبب تکبّر و عنادشان] گمراه مي کند، هدايت نخواهد کرد، و براي آنان هيچ ياوري [که از گمراهي نجاتشان دهد] وجود ندارد. (37) |
| وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (38) |
| با سخت ترين سوگندهايشان به خدا سوگند ياد کردند که خدا کساني را که مي ميرند، برنمي انگيزد!! آري، [با قدرت بي نهايتش برمي انگيزد] اين وعده حقّي بر عهده اوست، ولي بيشتر مردم نمي دانند [و به علت ناداني و جهلشان انکار مي کنند.] (38) |
| لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ (39) |
| [يقيناً مردگان را زنده مي کند] تا حقايقي را که در آن اختلاف مي کنند، براي آنان روشن سازد. و تا کافران بدانند که همواره [در انکارشان نسبت به زنده شدن مردگان] دروغ مي گفتند. (39) |
| إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (40) |
| [زنده کردن مردگان براي ما دشوار نيست] فرمان ما درباره چيزي چون [به وجود آمدنش را] اراده کنيم، فقط اين است که به آن مي گوييم: باش، پس [بي درنگ] موجود مي شود. (40) |
| وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41) |
| و آنان که پس از ستم ديدنشان براي به دست آوردن خشنودي خدا هجرت کردند، يقيناً آنان را در اين دنيا در جايگاه و مکاني نيکو جاي دهيم، و قطعاً پاداش آخرت بهتر و برتر است، اگر مي دانستند [که داراي چه کميّت و کيفيتي است.] (41) |
| الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (42) |
| همانان که [در برابر مصايب، وحوادث و آزار ديدن از ديگران] صبر کردند و فقط بر پروردگارشان توکل مي کنند. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |