| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 291 |
|
| إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ ۚ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا (87) |
| [ولي محو نشدن قرآن از يادها و نوشته ها، نيست] مگر رحمتي از سوي پروردگارت، به يقين فضل او بر تو همواره بزرگ است. (87) |
| قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَىٰ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَٰذَا الْقُرْآنِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا (88) |
| بگو: قطعاً اگر جنّ و انس گرد آيند که مانند اين قرآن را بياورند، نمي توانند مانندش را بياورند، و اگر چه پشتيبان يکديگر باشند. (88) |
| وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَىٰ أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُورًا (89) |
| و همانا در اين قرآن براي [هدايت] مردم از هر مَثَل و داستاني به صورت هاي گوناگون بيان کرديم، ولي بيشتر مردم جز انکار وکفران [آن نعمت عظيم را] نخواستند. (89) |
| وَقَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّىٰ تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْضِ يَنْبُوعًا (90) |
| و گفتند: ما به تو ايمان نمي آوريم، مگر آنکه از اين سرزمين [خشک و سوزان مکه] چشمه اي پر آب و جوشان روان سازي!! (90) |
| أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِنْ نَخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الْأَنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِيرًا (91) |
| يا براي تو باغي از درختان خرما و انگور باشد که از لابه لاي آنها نهرها روان کني. (91) |
| أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ قَبِيلًا (92) |
| يا آسمان را آن گونه که گمان کرده اي [قدرت داري] پاره پاره بر سر ما بيفکني، يا خدا و فرشتگان را رو به روي ما آوري. (92) |
| أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِنْ زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَىٰ فِي السَّمَاءِ وَلَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ ۗ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَرًا رَسُولًا (93) |
| يا خانه اي از طلا براي تو باشد، يا در آسمان بالا روي، و بالا رفتنت را باور نمي کنيم تا آنکه نوشته اي بر ما نازل کني که آن را بخوانيم!! بگو: پروردگارم منزّه است [از اينکه خواسته هاي سبک مغزان ياوه گو را پاسخ دهد] آيا من جز بشري فرستاده هستم؟ [که مرا براي هدايت شما فرستاده اند، نه براي اينکه درخواست هاي بي مورد شما را پاسخ دهم.] (93) |
| وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ إِلَّا أَنْ قَالُوا أَبَعَثَ اللَّهُ بَشَرًا رَسُولًا (94) |
| و چيزي مردم را زماني که هدايت به سويشان آمد از ايمان آوردن باز نداشت، جز اينکه گفتند: آيا خدا بشري را به پيامبري برانگيخته است؟ (94) |
| قُلْ لَوْ كَانَ فِي الْأَرْضِ مَلَائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ مَلَكًا رَسُولًا (95) |
| بگو: اگر در زمين [به جاي بشر] فرشتگاني بودند که با آرامي راه مي رفتند، يقيناً فرشته اي را از آسمان براي آنان به پيامبري نازل مي کرديم [زيرا هدايتگر هر گروهي بايد از جنس خودشان باشد.] (95) |
| قُلْ كَفَىٰ بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (96) |
| بگو: کافي است که خدا ميان من و شما [در صدقِ نبوتم] شاهد باشد؛ چون او به بندگانش آگاه و بيناست. (96) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |