| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 325 |
|
| وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ هُمْ كَافِرُونَ (36) |
| کافران چون تو را ببينند جز به مسخره ات نمي گيرند [و مي گويند:] آيا اين است آن کسي که معبودان شما را [به موجوداتي بي اثر و بي اختيار] ياد مي کند؟ در حالي که خود به ذکر [خدايِ] رحمان [که توحيد و قرآن است] کافرند [و از اين کار، باکي ندارند.] (36) |
| خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ ۚ سَأُرِيكُمْ آيَاتِي فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ (37) |
| انسان از شتاب و عجله آفريده شده است [که با نخوت و غرور، عذابم را به شتاب مي خواهد]؛ به زودي عذاب هايم را به شما نشان خواهم داد، پس [آن را] به شتاب از من نخواهيد. (37) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (38) |
| [به پيامبر و مؤمنان] مي گويند: اگر راست مي گوييد، اين وعده کي خواهد بود؟ (38) |
| لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (39) |
| اگر کافران به آن وقتي که نمي توانند آتش را از چهره ها و پشتشان باز دارند و ياري هم نمي شوند، آگاهي داشتند [عجولانه عذاب را نمي خواستند.] (39) |
| بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ (40) |
| بلکه ناگهان به آنان مي رسد، پس چنان مبهوتشان مي کند که نه قدرت دارند آن را بازگردانند، و نه [براي به تأخير افتادنش] مهلت مي يابند. (40) |
| وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (41) |
| و به راستي پيش از تو پيامبراني مورد استهزا قرار گرفتند، پس عذابي را که همواره مسخره مي کردند، استهزا کنندگان را فرا گرفت. (41) |
| قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَٰنِ ۗ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ (42) |
| بگو: چه کسي شما را در شب و روز از [عذاب خداي] رحمان محافظت مي کند؟ بلکه [حقيقت اين است که] آنان از ياد پروردگارشان روي گردانند. (42) |
| أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا ۚ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا يُصْحَبُونَ (43) |
| آيا براي آنان به جاي ما معبوداني هست که آنان را [از عذاب ما] باز دارند در حالي که [آن معبودان] نمي توانند خود را ياري دهند و از سوي ما هم پناه داده نمي شوند؟ (43) |
| بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ (44) |
| بلکه اينان و پدرانشان را [از انواع نعمت ها] بهره مند ساختيم تا جايي که عمرشان طولاني شد [و گمان کردند که نعمت ها و عمرشان پايان نمي پذيرد]. آيا ندانسته اند که ما همواره به زمين مي پردازيم و از اطراف [و جوانب] آن [که ملت ها، اقوام، تمدن ها و دانشمندانش هستند] مي کاهيم؟ پس آيا باز هم آنان پيروزند؟ (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |