| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 88 |
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا (60) |
| آيا به کساني که گمان مي کنند به آنچه بر تو و پيش از تو نازل شده ايمان آورده اند، ننگريستي، که مي خواهند [در موارد نزاع و اختلافشان] داوري و محاکمه نزد طاغوت برند؟ [همان حاکمان ستمکار و قاضيان رشوه خواري که جز به باطل حکم نمي رانند،] در حالي که فرمان يافته اند به طاغوت کفر ورزند، و شيطان [با سوق دادنشان به محاکم طاغوت] مي خواهد آنان را به گمراهي دوري [که هرگز به رحمت خدا دست نيابند] دچار کند. (60) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُودًا (61) |
| چون به آنان گويند: [براي داوري و محاکمه] به سوي آنچه خدا نازل کرده، و به سوي پيامبر آييد، منافقان را مي بيني که از تو به شدت روي مي گردانند! (61) |
| فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا (62) |
| پس [وضع و حالشان] چگونه خواهد بود هنگامي که به سبب آنچه مرتکب شده اند، حادثه ناگواري به آنان برسد، آن گاه در حالي که به خدا سوگند مي خورند، نزد تو مي آيند که ما [از داوري بردن نزد طاغوت] نيّتي جز نيکي و برقراري صلح و سازش [ميان طرفين نزاع] نداشتيم. (62) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا (63) |
| اينان کساني هستند که خدا آنچه را که [از نيّات شوم، کينه و نفاق] در دل هاي آنان است مي داند؛ بنابراين از آنان روي برتاب، و پندشان ده، و به آنان سخني رسا که در دلشان اثر کند بگوي. (63) |
| وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا (64) |
| و هيچ پيامبري را نفرستاديم مگر آنکه به توفيق خدا از او اطاعت شود. و اگر آنان هنگامي که [با ارتکاب گناه] به خود ستم کردند، نزد تو مي آمدند و از خدا آمرزش مي خواستند، و پيامبر هم براي آنان طلب آمرزش مي کرد، يقيناً خدا را بسيار توبه پذير و مهربان مي يافتند. (64) |
| فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (65) |
| به پروردگارت سوگند که آنان مؤمن حقيقي نخواهند بود، مگر آنکه تو را در آنچه ميان خود نزاع واختلاف دارند به داوري بپذيرند؛ سپس از حکمي که کرده اي دروجودشان هيچ دل تنگي و ناخشنودي احساس نکنند، وبه طور کامل تسليم شوند. (65) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |